Ik speel al 30 jaar games, maar er zijn maar weinig games die zo veel indruk op me gemaakt hebben als dat Rez heeft gedaan toen ik die voor het eerst speelde. De combinatie van techno, wireframe looks en een shooter lieten me zien dat games wel degelijk kunst kunnen zijn, zo weg was ik van deze speelbare installate. De liefde fleurde weer helemaal op met Rez HD op de 360 en na lang wachten heb ik dan begin deze week eindelijk kunnen spelen met het spirituele vervolg Child of Eden.
Ik was hoopvol optimistisch na de trailers die veel beloofden maar had angst voor het boze oog van Kinect: ben ik als controller wel precies genoeg om een shooter te spelen? Op die vraag heb ik nu eindelijk het antwoord. En ik ben blij. Heel blij.
Want na het spelen van de game met Kinect is voor mij duidelijk dat het apparaat wel degelijk een plek heeft in actiegames. Q Entertainment heeft het klaar gekregen om de vertraging die optreedt bij het spelen met de bewegingssensor tot een dusdanig minimum te beperken dat ik het als speler niet merk. Je gebruikt beide handen om te schieten: de rechter gebruik je om de lock-on te gebruiken die je in Rez ook had: je zwiept er overheen en de vijanden zijn klaar om afgeschoten te worden, wat je doet door je rechterhand naar voren te bewegen. De linker is voor vijanden die alleen met de speciale aanval afgeschoten kunnen worden (gek genoeg is er wel een alternatieve methode van handbesturing maar geen omgedraaide “linkshandigen”-modus.) Je hebt het na twee minuten door en daarna is het -niet anders dan bij Rez- kijken hoe de patronen zijn en proberen er het beste van te maken.
Maker Tetsuya Mizuguchi (waarmee we ook een video-interview hadden dat eind deze week op de site komt) is al lang bezig met het bereiken van Syntesthesia, wat een term is voor het stimuleren van meerdere gevoelsorganen tegelijkertijd, zoals het gehoor, het zicht en gevoel. Dat doet hij net als in Rez bij Child of Eden door alles synchroon op muziek te laten lopen, de beelden daar precies op te laten aansluiten en dan nog de trilling van de controller te gebruiken. Inderdaad, de controller. Die is ook bruikbaar als spelbesturing voor diegenen zonder Kinect of zin die te gebruiken voor deze game, maar als je zonder speelt doet hij dienst als vibratie-unit. Ik zal de Trance Vibrator-grapjes achterwege laten, maar Mizuguchi meldde wel dat zijn kompanen bij Q een gordel hadden gefabriceerd om vier controllers (het maximum aantal ondersteund) in te kunnen stoppen. Hij vertelde er wel nog bij dat die niet in productie genomen zal worden, helaas.
Maar goed, de game zelf. Wat zal ik zeggen? Het is precies zoals de man zelf zegt: een organischere versie van Rez, met alles wat daar goed en slecht aan is. Het blijft een shooter op rails, de vijanden en eindbazen zijn niet heel anders van opzet en wat je ermee kunt doen ook niet. Het is visueel nog spectaculairder dan Rez was, al is het minimalistische karakter van die game minder aanwezig. Maar het is nog steeds oog- en oorstrelend mooi wat je voor je kiezen krijgt. Bij het zien van één van de eindbazen (een feniks in de ruimte) werd ik letterlijk warm van binnen door het visuele en muzikale crescendo dat het hele level naar dat punt toe aan het maken was.
Het verhaal achter Child of Eden draait om Lumi, een karakter dat je misschien kent uit Lumines of als fictionele zangeres van Genki Rockets, de groep die Muzuguchi produceert. Zij was het eerste sterrenkind en haar bewustzijn moet uit een aantal archieven terug opgebouwd worden door de mensheid, honderden jaren later. De archieven worden door virussen belaagd en dat is het gedeelte dat je in de game moet oplossen. De vijf archieven in de game zijn qua lengte gelijkwaardig aan haar voorganger, waarbij Mizuguchi nog wist te melden dat er voor bestaande fans in het laatste archief iets bij zit “wat je zal doen glimlachen.”
Ik heb nog gevraagd of dat betekende dat Rez in zijn geheel als bonus in de game zat, maar daar wilde de goede man toch niet op in gaan helaas. Ook op vragen over eventuele DLC kwam er weinig uit, maar dat zal allicht komen als de game een succes blijkt te zijn. Laten we het hopen, want met Child of Eden is de eerste hardcore game (Kudo Tsunoda kan zeggen wat ‘ie wil) voor Kinect eindelijk een feit. Ik kan persoonlijk niet wachten tot de game op 19 juni uitkomt, waarbij ik hoop dat Ubisoft Child of Eden prettig gaat prijzen zodat mensen het gokje wel willen wagen, want deze game verdient het om de handjes op grote schaal te doen wapperen.
