Halo: Reach is zeer waarschijnlijk het allerlaatste deel dat Bungie ooit zal maken in de Halo reeks. Na deze game gaat de ontwikkelaar voor tien jaar aan de slag voor Activision maar de intellectual property van Halo blijft bij Microsoft liggen. Een andere ontwikkelaar kan dus Halo 4 gaan maken bijvoorbeeld. Zo gingen er twee jaar geleden geruchten dat Gearbox met een Halo game voor de opvolger van de Xbox 360 bezig is. Dat is echter een ver-van-je-bed schow terwijl volgende week, 14 september om precies te zijn, Halo Reach in de winkels ligt; een van de belangrijkste Xbox 360 titels van 2010.
Van Bungie’s vaarwel wordt veel verwacht en ik kan zeggen dat die torenhoge verwachtingen zeer waarschijnlijk ingelost gaan worden. Hoe kan ik dat weten? Ik heb namelijk de volledige game al mogen spelen in een speciaal daarvoor ingericht Xbox 360 appartement ergens op een geheime locatie in Amsterdam. Ik heb echter een non-disclosure agreement (NDA) moeten tekenen waardoor ik verklaar dat ik voor 12 september niets over de titel naar buiten breng. Dat wil zeggen; niet iets dat lijkt op een review. Stiekem toch wat verklappen dan maar…?
Laat ik verstandig zijn want de NDA is behoorlijk serieus. Logisch ookl, want Microsoft wil niet dat men teveel weggeeft over de plot. Daarbij zijn er ongetwijfeld afspraken gemaakt met bepaalde mediapartijen die exclusief de review mogen brengen.
Vanaf 12 september (zie NDA) zullen de meeste recensies online komen maar ik kan nu alvast twee dingen zeggen. Waar je in de afgelopen drie, vier Halo games altijd naar een soort hoopgevend einde toevocht, weet de beetje Halo-kenner nu al dat Halo: Reach niet de meest vrolijke game wordt. De afloop als zodanig is min of meer al bekend en dat de mensheid er niet best voor staat is min of meer ook wel common knowledge. Dat de game echter zoveel drama zou huisvesten, had ik niet verwacht. Het is behoorlijk heftig allemaal en als ik zeg dat er ‘verliezen geleden’ worden, dan druk ik me nog zachtjes uit. Het is Drama met een hoofdletter D en je zou zelfs kunnen zeggen dat het spel bij vlagen een deprimerende snaar weet te raken. Maar op een goede manier; een erg goede manier zelfs.
Tijdens de E3 werden voor het eerst de ruimtescenes van het spel getoond. Toen dacht ik ‘wauw, leuk’. Maar het is veel meer dan dat. Het is, mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen, episch. Niet eens zozeer de ruimtegevechten als zodanig. Die zijn zeer vermakelijk, Starlancer light achtig, en vooral erg mooi, tegen een prachtige achtergrond van nubula, planeten en sterren. Maar het is vooral het ‘ritje’ er naar toe dat je middels ingame cinematics in realtime meemaakt. Het is echt een memorabel moment; een ervaring om te koesteren. Een sleutelscene in het spel.
Voor nu stop ik met orakelen over Halo: Reach. Want voor je het weet zeg ik iets wat ik niet had mogen zeggen en word ik door 4 mannen in witte jassen weggedragen. Heb ik eigenlijk wel goed gelezen wat ik ondertekend heb…?
