Het verschil tussen hardcore en casual werd maar weer eens duidelijk toen we afgelopen weekend bij vrienden terechtkwamen met als missie het spelen van spelletjes. Bordspelletjes, welteverstaan. Nu word ik persoonlijk ontzettend blij van een potje Monopoly en tot mijn verrukking werd dat niet afgeschoten. Normaal krijg je altijd “oh nee, geen Monopoly, dat duurt altijd zo lang” maar de speelgoeden waren me goed gezind. Nadat het spel na een uurtje of twee was afgelopen (ja, ik heb gewonnen, ja) was ik weer helemaal Monopoly-minded en toen dacht ik: “hoe hardcore gaan ze in deze game eigenlijk?”
Na lang zoeken bleek: valt wel mee. Geen grote FAQS, geen integrale video’s op Youtube, alleen een sjofele registratie van de wereldkampioenschappen in 2009 (wist je dat er een Nederlander in de halve finale zat?) en wat laffe pagina’s die me vertellen dat oranje statistisch de meest zinvolle straat is om te kopen, dat het slim is om alle straten te kopen waar je opkomt en dat iedereen de officiële regels van Monopoly eigenlijk met voeten treedt (er zit gewoon geen potje onder vrij parkeren!) Als ik op een vergelijkbaar populaire game zoek dan heb ik zo’n twaalf miljard hits en kom ik er vermoedelijk nog achter wat de lead designer voor jeugd heeft gehad. Het laat maar weer zien hoe enthousiast gamers zijn als het gaat om het delen van hun hobby.
Het is natuurlijk puur zelfbehoud: als er meer spelers zijn worden er meer games gemaakt en dan is er een grotere kans dat jouw game er ook bij zit. Dus leggen we uit, doen we voor, laten we het zien en maken we enthousiast. En nu dat de mobiele apparaten ook gewoon handheld consoles zijn is het klusje bijna geklaard. Resistance is futile, zou de iBorg zeggen. En ze hebben gelijk. Ik ga nog wat meer spelen. Want monopoly op mijn iPad is ook gewoon monopoly. En die spelers hebben wel altijd zin.
