Waar moet je heen als je al aan het plafond zit? Dat is de vraag die de makers van Prototype 2 zich gesteld moeten hebben, want aan het einde van de eerste game was (anti)held Alex Mercer dusdanig oppermachtig dat je al een Metroid-achtige “je bent al je krachten kwijt! Haal ze terug!” methode moest gebruiken om de progressie leuk te maken voor deel twee. En dat hebben ze natuurlijk ook gedaan door je een nieuw karakter te geven dat de krachten kado krijgt en er mee moet leren omgaan. En als dat opvallend veel als de eerste Prototype klinkt: begin er maar aan te wennen, want dat is de rode draad van dit verhaal.
The Good
Waar Prototype 2 (weer) in slaagt is in het gevoel van vrijheid dat je na een paar uurtjes al krijgt in de open wereld. Als je de eerste niet hebt gespeeld is het vergelijkbaar met games als Crackdown of DCUO, waar je heel snel door een stad kunt rennen, ontzettend hoog kunt springen en stukjes kunt vliegen. Dat maakt het rondrennen in de omgeving leuk op zichzelf en dat, samen met het meer dan gemiddeld leuke vechtsysteem dat je binnen de kortste keren helicopters laat kapotslaan en massaal soldaten laat vermoorden terwijl je snackt op toevallige voorbijgangers om je levenskracht op peil te houden, zorgt ervoor dat je er helemaal niet bij stilstaat dat je na een uurtje of drie eigenlijk al bijna alles hebt gezien dat Prototype je te bieden heeft (vervang met 3 minuten als je de eerste ook gespeeld hebt.)
Er valt van alles te vinden op en rond de gebouwen, je zult zelden langer dan vijf minuten rondlopen zonder iemand uit elkaar te kunnen trekken voor wat extra experience of een nieuwe skill, die het nog makkelijker (iets dat gelijk staat aan leuker in deze game) maakt om dood en verderf te zaaien. De mechanieken dragen de game en dat maakt de chaos waar je vrij vaak in terecht komt leuk in plaats van frustrerend. Zelfs het zoeken naar bepaalde vijanden en het overnemen van hun gedaante om ergens ongezien binnen te komen, een trucje dat je eigenlijk te vaak moet uithalen, blijft leuk omdat falen alleen maar betekent dat je een bonus verliest (is overheen te komen) en de vijand ongelimiteerd mag uitmoorden (yesssss) dus de frustratie komt er in dat opzicht niet in.
The Bad
Maak niet de fout om Prototype 2 in één ruk uit te willen spelen, want dan wordt maar al te snel duidelijk dat de afwisseling ver te zoeken is. Omdat de verhaalmissies al niet al te afwisselend zijn en alle zijpaadjes ook steeds in dezelfde vijf stramienen vallen ligt de apathie op de loer, zeker als je al bekend bent met de eerste game. De verdeling van de map in drie gedeeltes die allemaal in een andere staat van paraatheid zijn zorgt ervoor dat je niet alleen maar naar een andere achtergrond kijkt (en zo mooi is het allemaal niet om te zien) naarmate de game vordert, maar wat je doet verandert toch nauwelijks.
Die apathie is gek genoeg ook van toepassing op de waanzin die zich in de gevechten afspeelt, want ook al wordt het steeds erger, je bent hebt al zo’n uit de hand gelopen krachten in de eerste twee uur dat de rest niet meer zoveel indruk maakt. Het is het Call of Duty-effect: omdat alles vanaf de eerste minuut op 11 staat en er maar weinig dalen zijn om de pieken tot hun recht te laten komen realiseer je je op een gegeven moment niet meer dat je de raketwerper van een tank aftrekt om monsters van het maatje Renault Clio de lucht in te schieten, terwijl je de soldaten om je heen en passant absorbeert terwijl je over middelgrote gebouwen heenspringt. En dat is niet alleen raar, maar ook jammer.
The Ugly
Als mensen zeggen dat games een kinderachtige hobby is, bedoeld voor puisterige pubers met een minderwaardigheidscomplex dat gecompenseerd moet worden, dan moet ik altijd aan bepaalde games denken, of eerder bepaalde kwaliteiten. Al die kwaliteiten worden in Prototype 2 bij elkaar gebracht, of het nu het nietszeggende verhaal is, de altijd opgefokte, en onredelijk gewelddadige en dommige hoofdpersoon of het overmatig gewelddadige vecht- en animatiesysteem, het schreeuwt allemaal naar het cynisch pleasen van die specifieke doelgroep. Het is vrij makkelijk om je er overheen te zetten en puur op mechanieken is de game goed genoeg om te blijven spelen, maar waar sommige van deze spellen zichzelf verre van serieus nemen probeert Prototype 2 ook nog eens de meest waanzinnige bullshit te presenteren alsof ze echt verwachten dat iemand het serieus neemt.
Conclusie
Met de kwaliteit van Prototype 2 is dit zo’n game waarvan de meesten zeggen: leuk als je de eerste leuk vond. Niet waar, zeg ik. Heb je de eerste gespeeld, speel dan wat anders. Verbreed je horizon, probeer Infamous van mijn part, maar ga niet een simpele upgrade van de eerste game spelen, want voor het verhaal hoef je het toch niet te doen. Maar als je net als ik Prototype overgeslagen hebt in eerste instantie zul je aan deze game een heel aantal leuke uren kunnen spenderen, want Prototype is wel een beetje neerbuigend en over the top, maar daarom niet minder amusant om te spelen. En het spelen, zoals altijd, is toch waar het om gaat.
Prototype 2, ontwikkeld door Radical Entertainment voor de Xbox 360 (getest), PS3 en PC en uitgegeven door Activision op 26 april 2012
