Arme liefhebbers van het Survival Horror-genre. Eerst was Resident Evil 6 al waardeloos, en nu is Dead Space 3 ook nog eens veranderd in een doodgewone shooter waarbij je toevallig op de ledematen moet mikken in plaats van het hoofd. Dat was tot nu toe als je over Dead Space 3 praatte het verhaal namelijk, ingegeven door de toevoeging van een co-op modus en van gewone menselijke vijanden die ook neergeschoten moeten worden (en dan wél in het hoofd graag). Ik zag de bui al hangen en hoef van die mening ook niet echt terug te komen, maar ik was toch verbaasd hoe veel lol ik heb gehad aan deze shooter, die toch wel een aantal spannende momenten heeft gehad.
Je speelt in dit derde Dead Space deel weer met Isaac Clarke, die tegen wil en dank naar een verre en onbekende planeet wordt gehaald om een Marker (de oorzaak van alle vieze-beesten-ellende) te vernietigen. En niet zomaar eentje, nee, dé marker die aan de basis staat van alles. Eenmaal aangekomen moet hij zich eerst een weg banen door een verzameling achtergelaten ruimteschepen, waarna hij richting het oppervlak van de planeet gaat. Vooral dat eerste deel heb je echte te doen met Dead Space zoals fans ‘m al kennen: donkere gangen waarbij elk luchtrooster een gevaar is, liften en luchtsluizen die altijd net te langzaam werken, stukken zonder zwaartekracht, zonder zuurstof of zonder allebei en natuurlijk om elke hoek een moordlustig monster dat je met één van je twee wapens moet zien te kortwieken.
Handen in de lucht
Je krijgt maar twee wapens omdat je niet zoals eerst bepaalde wapens vindt maar nu met allerlei gevonden onderdelen zelf wapens in elkaar kunt hobby’en. Het systeem daarvoor is heel werkbaar, met een mogelijkheid om de soms onduidelijke uitkomsten van onderdeel A met kogelsoort B in te kunnen schatten en alle mogelijkheid om een ongebruikt wapen terug te wisselen voor alle onderdelen die erin zaten. Die onderdelen kun je bijverdienen door secundaire missies te spelen en om de drukte die er werd gemaakt om de microtransacties (waarmee je een raffel hele goede onderdelen kon kopen voor een paar euro) de kop in te drukken kan ik zeggen dat als je gewoon de game speelt en een redelijk gedeelte van de secundaire missies speelt (op zichzelf geen straf), je onderdelen zat hebt om te kunnen doen wat je wilt qua wapens.
De actie in Dead Space is uitgekristalliseerd na de eerdere delen en als 3rd-person shooter is het een heerlijke ervaring. Het voelt nog steeds goed om na een spannende of onderwachte Necromorph-aanval als overlever uit de bus te komen en nog even na te trappen richting wat er nog op de grond ligt. De spaarzaam tussengevoegde vliegstukjes zijn ook erg gaaf en ook als je het tegen de grotere Necromorph-bazen moet opnemen is altijd duidelijk wat de bedoeling is en hoe je verder kunt komen. Daarbij moet wel gezegd worden dat spelen in co-op de zaken erg makkelijk maakt, dus als je van plan bent dat te gaan doen zou ik dat op niet minder dan Hard doen. Buiten de stukjes waar iemand een puzzel moet doen terwijl de andere de horde op afstand houdt is de aanwezigheid van twee überwapens te veel van het goede.
Jammer daarbij is trouwens dat de co-op modus je niet gewoon waar je ook bent laat inspringen, maar dat je echt moet wachten tot een andere speler een checkpoint heeft gehaald en in de juiste chapter van het spel is aanbeland. Nu is dat normaal niet zo’n probleem, maar in Dead Space 3 is het systeem voor checkpoints heel raar en moet je ook als je in je eentje speelt goed opletten dat je niet een half uur aan voortgang kwijtraakt. In het ergste geval moet je dus ook echt twintig minuten wachten totdat een speler een checkpoint verder is en dan pas kun je erin. De paar missies die je alleen in co-op kunt doen zijn dusdanig verspreid over de game dat je echt structureel met z’n tweeën moet spelen óf dat je er genoegen mee moet nemen dat je alle co-op missies met vreemden moet ondergaan. En dat is extra jammer omdat het (toffe) verhaal van je “partner” Carver die zijn eigen demonen moet bevechten centraal staat in die missies en je pas echt de volledige ervaring krijgt als je zelf als Carver speelt en daarnaast communiceert met de andere (host)speler.
Bekend terrein
Het grootste probleem met de game is simpel: als je ooit Dead Space of het schitterende tweede deel hebt gespeeld dan heb je automatisch 90% van de wapenonderdelen, vijanden en zelfs lokatietypes al gezien. Letterlijk. Het zijn precies dezelfde vijanden, je begint met de traditionele Plasma Cutter en de archetypische scenario’s waar de franchise op draait komen keer op keer weer terug. Moet je wachten op een lift? Moet er een ander apparaat iets doen waardoor je niet kunt ontsnappen aan je huidige positie? Begin maar te mikken, want de Necromorphs komen er aan. Nu is dat een typisch manco dat steeds meer games in deze generatie hebben, simpelweg omdat we doorgaans al de derde keer het rondje aan het maken zijn. De gedeeltes van Dead Space 3 die zich op de winterse planeet afspelen geven wel wat variatie in de achtergrond maar wat je doet is niet zo anders.
Het gekke daarvan is dat als het je lukt om niet te veel stil te staan bij wat de serie ooit is geweest en dit ziet als de Aliens ten opzichte van Alien, je echt een hele leuke shooter hebt. De Necromorphs zijn nog steeds hele leuke vijanden en het wegschieten van ledematen blijft geweldig veel voldoening geven. De sfeer is duister, de soundeffecten zijn nog steeds magistraal, de zwaartekrachtloze stukken zijn ook weer te gek en als je een beetje over het verhaal kunt heenlezen (lijkt me voor de meeste mensen geen probleem) kun je gewoon genieten van actie waar maar weinig andere games aan kunnen tippen en tussendoor nog genieten van het spektakel. Want spectaculair is Dead Space 3 op veel momenten dat je niet per sé in angstige gevechten met overweldigende monsters verwikkeld bent, je moet alleen even kijken of dat is wat je wilt uit deze serie.
Dead Space 3, ontwikkeld door Visceral Games voor de Xbox 360 (getest), PS3 en PC en uitgebracht door EA op 8 februari 2013
