Nederlandse ontwikkelaar Guerrilla Games is al heel lang verbonden met Sony en de Playstation, 2004 om precies te zijn, maar mocht in al die tijd eigenlijk altijd alleen maar Killzone-games maken. Vooropgesteld: dat ware prima shooters. Maar Horizon Zero Dawn laat zien wat de studio uit Amsterdam allemaal heeft zitten opkroppen in die jaren. Het resultaat mag er zijn, zoveel is zeker. Want Horizon (zoals ik het vanaf nu gemakkelijk ga noemen) is een prachtige open wereld waarin een goed verhaal, stealth, actie en exploratie samenkomen in een heerlijk post-apocalyptisch geheel. Het is nu al een goed jaar om een PS4 te hebben, dat is wel duidelijk.
Horizon speelt zich af in een hele tijd lang nadat onze eigen maatschappij is vergaan. De aarde bestaat grotendeels uit overgroeide ruïnes, met her en der een aantal ‘steden’ of dorpen die door lokale stammen zijn opgericht. De mensen weten niet wat er in het verleden is gebeurd, maar weten wel dat ze zich ver moeten houden van de enge, oude technologie. Ook moet er opgepast worden voor de vele dierlijke robots die door het land lopen. Niemand weet waar ze vandaan komen, maar één ding is zeker: ze worden steeds agressiever. In die setting wordt Aloy geboren: een meisje zonder moeder die door een man in isolatie wordt grootgebracht, vlak buiten haar dorp.
Aloys groeiproces krijg je als speler mee, van kleuter, tot kind, tot 16-jarige die zich voor het eerst in het dorp mag begeven om een proef te doen. Van daar spint het verhaal zich uit en wordt al snel duidelijk dat er meer speelt, maar dit is een briljante manier om een tutorial te combineren met het opzetten van het verhaal. Tegen de tijd dat de ankers geheven worden en je los wordt gelaten in de grote open wereld snap je hoe alles werkt. Die open wereld is serieus groot en hoewel er veel te doen is lijdt Horizon niet aan een wereldkaart die zo vol staat met icoontjes dat je niet meer ziet waar je heen kunt.
Het is vanaf het begin duidelijk dat Aloy meer kan dan de gemiddelde woesteling in de wereld. Ze heeft net zoals iedereen een staf om mee te slaan en een pijl en boog om mee te schieten, maar tijdens haar reis door de wereld kan ze een aantal andere wapens vinden die haar kunnen helpen in haar strijd tegen mens en robot. Vooral de robots, die qua maat opschalen van maatje tijger naar wandelend woonhuis, zijn niet zomaar neer te halen en dan komen vallen goed van pas. Je kunt struikelkoorden neerzetten, robots met een speciaal wapen vastleggen aan de grond en bommen plaatsen. Al die wapens hebben ook nog verschillende elementen zoals vuur, ijs of elektriciteit en verschillende robots (of zelfs onderdelen daarvan) zijn daar vatbaar voor.
Doordat die beesten oprecht gevaarlijk zijn voel je je echt een jager van groot wild, zeker in het begin. Je moet proberen te voorzien waar eenmaal opgeschrikte robots heen rennen (want ze zijn niet allemaal direct agressief) om ze neer te halen. Je kunt ze ook gewoon ontwijken, maar doordat Horizon toch echt een RPG is zul je op een gegeven moment ook je level moeten gaan verhogen en het verslaan van de robotbeesten is daar een hele goede manier voor. Aloy kan ook onderdelen uit de neergehaalde robots trekken en die gebruik je dan weer om pijlen, bommen en andere munitie voor je wapens te maken en eventueel betere wapens te kopen op een later moment.
De economie van Horizon heeft veel weg van die van de Far Cry-games: je kunt jagen op robots, maar ook op ‘gewoon’ wild dat weer andere resources oplevert die je gebruikt om meer spullen mee te kunnen nemen. Tijdens je reizen door de uitgestrekte velden, ruïnes en complexen valt er allerlei oude meuk te vinden die verkocht, geruild of omgevormd kan worden voor nieuwe speeltjes. Het maakt het altijd de moeite waard om gewoon rond te gaan lopen en te zien wat je tegenkomt. Niet alleen in de nederzettingen, maar ook daarbuiten lopen karakters rond die soms klusjes voor je hebben. Die balans is, zoals ik al zei, precies goed: je hebt nooit een hele waslijst aan taken maar altijd iets te doen.
Dat leidt allemaal tot meer ervaring, die je dan ook weer nieuwe skills oplevert. Die kun je kiezen uit grofweg drie stromingen: kracht, sluipen en het craften van wapens, munitie en andere nuttige zaken. Daar maakt elke upgrade een serieus verschil, iets dat trouwens ook voor nieuwe wapens geldt. Zo leer je steeds meer over de wereld en hoe je ermee om moet gaan. Robots blijken later in de game ook vatbaar voor overname, zodat ze aan jouw kant vechten; als je de juiste stukken er vanaf schiet kun je hun wapens tegen ze gebruiken; allemaal dingen waar je gaandeweg achter komt. Horizon neemt je niet aan het handje, maar als je iets uitgelegd wilt krijgen kan dat ook.
Het verhaal van Horizon verdient een extra pluim: niet alleen begint het sterk, de vragen die opgeroepen worden in dat begin worden ook beantwoord (en hoe!) naar het einde toe. Zonder al te veel te verklappen is dit niet het typische oh-het-zal-wel-een-trilogie-worden-verhaal waarbij er meer nieuwe vragen opduiken dan dat er beantwoord worden. Daarbij is het ook goed uitgevoerd, met overtuigende voice-acting van Aloy en dialogen die maar heel af en toe een beetje schuren. Horizon is af. Mechanisch is het tof, het ziet er prachtig uit en klinkt navenant, het verhaal werkt en Guerrilla bewijst zo dat ze wel degelijk iets anders kunnen dan de zoveelste shooter maken.
Voor open wereld connaisseurs is er natuurlijk inmiddels ook het magistrale en genre-buigende Zelda: Breath of the Wild, maar niet iedereen heeft nog een Wii U of al een Switch. Sommige mensen hebben gewoon een PS4. Die mensen zouden wel gek zijn om Horizon niet te spelen, want dit is een serieus goede uitvoering van alle dingen waarvan we al wisten dat ze open wereld games goed maken. Horizon Zero Dawn is niet revolutionair, althans niet buiten de oogstrelende visuele pracht, maar met een uitvoering als deze kan me dat aan m’n reet roesten. Ik heb me er vele tientallen uren stevig mee vermaakt en het zou me verbazen als jij dat niet ook zal doen. Check die game.
[Afbeeldingen © Guerrilla Games]
