Het internet heeft geen baas, maar wel een soort overkoepelende organisatie. Het World Wide Web Consortium, afgekort W3C, is een non-profit bestaande uit verschillende belanghebbenden van het internet dat debat voert en zich bezig houdt met de standaarden die er voor zorgen dat alle websites en browsers compatible met elkaar zijn.
Daar is net gestemd over de meest omstreden issue die ooit is langsgekomen, namelijk die over Encrypted Media Extensions. Dat standaardiseert hoe auteursrechtelijk beschermde video aan een browser wordt aangeleverd zodat wij het als consumenten kunnen kijken.
Dat betekent effectief dat we geen plugins zoals Silverlight of Flash meer hoeven te downloaden om bijvoorbeeld Netflix te kunnen kijken. Dat was al zo, inderdaad, want die transitie is al sinds 2012 aan de gang, maar nu is de manier waarop dat wordt gedaan een wetmatigheid.
Het gaat in dezen alleen maar over een zogenaamde API: de manier waaróp het Digital Rights Management (DRM, zoals het meestal afgekort genoemd wordt) op videostreams wordt toegepast vanuit browsers.
Partijen zoals YouTube, Netflix en Amazon willen dat hun digitale content beschermd is met die DRM. Dat zou er voor moeten zorgen dat mensen niet zomaar streams kunnen ‘aftappen’ en doorspelen en als er geen standaard zou komen zou het effectieve resultaat zijn dat je bijvoorbeeld geen Netflix meer kunt kijken vanuit je browser, maar altijd een aparte app zou moeten gebruiken.
Dat is een vreselijk beeld voor liefhebbers van het open web, want dan word je als consument voor bijna iedereen die content aanbiedt gedwongen om naar hun eilandje te komen om die content te zien. Diezelfde mensen zijn echter ook boos dat het W3C als ‘zogenaamde’ neutrale organisatie een knieval heeft gedaan naar de grote jongens door die Encrypted Media Extensions tot standaard te stemmen.
Nu is het zo dat Google, Netflix en veel andere grote for-profit partijen ook gewoon in de W3C zitten. Iedereen die belang heeft bij de toekomst van het web en de contributie kan betalen mag erbij zitten. Het is dan ook niet verrassend dat een groot gedeelte van de partijen die gestemd hebben (185 in totaal, van de mogelijke 463, blijkbaar een historisch hoog percentage) in de DRM-club zitten.
Dan wordt er meteen geroepen dat Big Business de W3C heeft overgenomen, maar uiteindelijk zouden die veranderingen in hoe copyright-beschermd materiaal wordt getoond er toch wel gaan komen. Dat de API, dus de methode om dat naar onze browsers te sturen dan wordt goedgekeurd, is eigenlijk niet zo spannend.
Het is wel duidelijk dat als het web een beetje open en neutraal wil blijven we de grote partijen goed in de gaten moeten blijven houden. Wel kwalijk was namelijk de weigering van de grote rechthebbenden om een convenant te tekenen waarin ze aangaven dat ze mensen die in security-research zaten niet zouden aanklagen op auteursrechtelijke gronden als die iets met hun DRM zouden doen of een lek zouden ontdekken.
Je kunt zeggen dat security-research een eufemisme is voor hacken, maar er zijn helaas al te veel voorbeelden geweest van goedbedoelende onderzoekers die een probleem vinden in DRM en na de melding aan de rechthebbenden als dank aangeklaagd worden. Als we allemaal samen willen genieten van een zo veilig mogelijk web, zonder of met DRM, moeten die mensen wel ook hun werk kunnen doen en de weigering om te beloven daar coulant in te zijn zet geen goede toon voor de toekomstige onderhandelingen over het web.
[Afbeeldingen © Julien Echinger – Adobe Stock]
