Zelfrijdende auto’s worden grotendeels in steden getest en dat is geen toeval. Je zou misschien denken dat er meer interessante verkeerssituaties voorkomen en het daarom handig is, maar de vooraf uitgestippelde wegen, stoepen en andere obstakels van een stad zijn broodnodig voor de meeste zelfrijdende systemen in de vorm van een 3D kaart.
MIT heeft nu een systeem bedacht dat ook op landwegen functioneert, waar vaak niet eens een kaart van bestaat, laat staan een 3D-variant. In samenwerking met Toyota (die druk bezig zijn hun zelfrijdende technieken te verspreiden) hebben ze een nieuw systeem bedacht dat MapLite heet en waarmee een zelfrijdende auto zelf kan kijken waar de weg eindigt en de greppel begint.
In de basis is MapLite niet heel veel anders dan andere autonome systemen: de auto krijgt een idee van waar ‘ie is via GPS en van daaruit wordt een einddoel gegenereerd en een voor de auto ‘zichtbaar’ lokaal doel. Daarna wordt het anders: er wordt met LiDAR gekeken naar waar de randen van de weg zijn door te kijken waar de weg ophoudt met vlak zijn. Op die manier kan een route (of in elk geval een weg) gevolgd worden zonder kaart.
Daarnaast worden er algemene parameters gebruikt om de auto beslissingen te laten maken bij kruisingen, tegenliggers en andere aparte situaties. Op die manier kan het systeem al heel veel landwegen aan, maar er zitten wel nog wat gaten in de kennis. Zo heeft MapLite nog veel moeite met bergwegen en andere routes met forse hoogteverschillen er in, maar de onderzoekers willen die imperfecties nog wegwerken en dan zou er een systeem moeten overblijven dat je feitelijk op elke verlaten weg ter wereld zou moeten kunnen laten rijden.
Dat is best een flinke doorbraak, want hoewel het fijn is dat er zo veel data beschikbaar is voor zelfrijdende auto’s is de mogelijkheid om te improviseren nog veel belangrijker. Al was het maar om er voor te zorgen dat als een grapjas een paaltje verplaatst, autonome auto’s niet massaal de verkeerde inschatting maken. Niet alleen dat: hoe minder een auto afhankelijk is van een voorgeprogrammeerd systeem, hoe minder kwetsbaar het is voor eventuele hackers. In deze kinderfase van de technologie is dat nog niet zo’n probleem, maar als het straks echt in gebruik genomen gaat worden is elk stukje minder afhankelijkheid meer dan welkom.
[Afbeeldingen © MIT CSAIL]
