Kunnen 25 jaar oude games ons nog bekoren? Vaak moeten we deze vraag met een ‘nee’ beantwoorden. Graphics, techniek en interface van het gemiddelde spel zijn vaak binnen een paar jaar alweer verouderd. De remake van Secret of Mana (1993) weet de magie van weleer deels te behouden, maar zal moeite krijgen de oude én nieuwe garde te overtuigen.
Secret of Mana wordt altijd in één adem genoemd met andere illustere JRPG’s zoals Chrono Trigger en Final Fantasy VI. Het waren spellen die het genre verhaalsgewijs en op het gebied van gameplay een niveautje hoger tilden. De (in die tijd) prachtige sprite graphics hielpen ook een handje, waardoor veel fans prettige herinneringen aan deze titels hebben.
Sentiment is het toverwoord en dat is altijd een gevaarlijk iets. Vooral als de makers van Square Enix besluiten om een remaster van Secret of Mana uit te brengen of, nog erger, op een beperkter budget (niet zo verwonderlijk, gezien het groot aantal projecten dat ze hebben) maar wel met modernere graphics en muziek.
Niet iedereen zal de overgang van 2D-sprites naar polygonen-graphics waarderen. Critici klagen dat het de charme van Secret of Mana vermindert. Ook over de muziek is niet iedereen te spreken, sommige composities vinden mensen ronduit lelijk.
Voor iemand die nooit het origineel heeft gespeeld, vind ik de presentatie enigszins meevallen. Een andere creatievere art-style had de game zeker veel goeds gedaan, maar afschuwelijk is het niet. De tussenfilmpjes zonder lip-sync en minimale impact hadden voor mij niet gehoeven. En als ik heel eerlijk mag zijn: 16-bit muziek is niet om aan te horen.
Het is de gameplay waar de meeste mensen over zullen vallen. In alle eerlijkheid, na alle ingewikkelde games van de laatste paar jaar voelt Secret of Mana als een warm bad. Jij hebt een zwaard, je teamleden hebben magische aanvallen en alles gebeurt in realtime. Simpel en doeltreffend.
Je teamleden werken helaas niet echt mee. Regelmatig sta je in je eentje op tegenstanders te rammen, terwijl de rest er een beetje naar staat te kijken. Je collega’s blijven hangen achter voorwerpen of achtergrond zodat je vaak terug moet lopen om ze er weer ‘in lijn’ te krijgen. Je voelt je af en toe een schaapsherder.
Het helpt ook niet dat je wapen een meter heeft. Pas als deze helemaal vol is kan je op zijn hardst slaan. De vijanden vallen vervolgens op hun rug – waardoor ze even onkwetsbaar zijn – en moet je wachten totdat ze weer zijn opgestaan voordat je weer kan slaan. Dit maakt gevechten veel langer dan zou moeten – en na uren gaat dit flink irriteren.
Secret of Mana voelt daarom als een dubbelzinnige trip terug naar de jaren negentig. Aan de ene kant voel je weer de charme van een simpelere tijd zonder pretenties, aan de andere kant krijg je ook alle oude beperkingen van weleer voor de kiezen.
Dan nog de meest lastige vraag: is Secret of Mana 40 euro waard? Als het de helft van de prijs was geweest had ik voorzichtig ‘ja’ gezegd. De game bezit zeker nog voldoende charme om voor old school er weer eens in te duiken, maar vier tientjes is veel te gortig voor een oké product. Daarom budgetbak.
