“Franse auto’s”, zo zei mijn moeder vroeger altijd, “die kun je niet vertrouwen. Altijd gedoe mee.” Ik heb het grotendeels voor waarheid aangenomen en braaf Duits en Amerikaans gereden. Inmiddels is dat cliché helemaal niet meer waar, maar toch zou ik niet snel een Franse voiture kopen. Ik heb er dus geen ervaring mee, wil ik maar zeggen. Toen ik de vraag kreeg of het me leuk leek om een Citroën te testen zag ik dat wel zitten (want testen kost geen investering), totdat ik hoorde ik welke het was: de Citroën C4 Cactus.
Oh nee, geen Cactus.
Alles behalve een Cactus.
De Cactus, weet je vast als je er ooit eentje hebt gezien, is namelijk een love it or hate it-auto en je kunt wel raden in welk kamp ik zit. Maar goed, niet zeuren, is altijd leuk om een nieuwe auto te rijden en het uiterlijk nam ik dan wel ook de koop toe. Dacht ik.
Toen zag ik echter de nieuwe Cactus en bleek dat er toch best veel mensen waren die geen fan waren van de…eh…specifieke stijl die de auto tot nu toe had gehad. In Nederland zijn er veel fans, zo vertelde men bij Citroën, maar internationaal viel het design niet goed en werd het veranderd. Met succes, mag ik wel zeggen: na een paar weken rijden met de nieuwe Cactus ben ik namelijk niet alleen fan van hoe ‘ie rijdt, maar ook van het ontwerp van de nieuwe C4.
In de basis is de Cactus niet heel veel veranderd: hij staat nog steeds ‘op hoge poten’ en heeft daarmee een soort van SUV-uitstraling. Ook weer opvallend: ik hou helemaal niet van SUV’s, want die vind ik overdreven. Dat heeft de Cactus niet, maar door het verdwijnen van de LEGO-look is de auto ineens een stuk sportiever geworden in mijn optiek. Het enige dat nog herinnert aan de obstinate vakjes aan de zijkant is één wit gekleurd accent naast het voorwiel, waar de rest wel subtiel aan de onderkant van de auto zit. Weg zijn ook de dakrails van het vorige model en dat geldt ook voor de grille.
De neus is iets groter geworden en vooral een stuk mooier, met het mooi weggewerkte Citroën-logo aan de bovenkant van de grille en nog een klein wit accent aan de onderkant. De rest van het design aan de buitenkant is modern en strak, waarbij ik het persoonlijk wel leuk vind dat er toch twee kleuren gebruikt worden. Dat zal misschien niet met elke kleur lak even goed werken, maar in het zilver vind ik het fenomenaal. Wil je meer foto’s zien? Kun je kijken bij iemand die hetzelfde model had en zich helemaal gek gefotografeerd heeft.
Eerlijk is eerlijk: ik heb niet veel vergelijkingsmateriaal. Genoeg verschillende auto’s gereden, maar zelden nieuw en dan is een net van de band gerolde auto hoe dan ook een betere ervaring dan wat je gewend bent. Dat gezegd hebbende vielen me een aantal dingen op. Ten eerste het comfort en de ruimte. De C4 Cactus was ook in het vorige model al ruim maar nu heb je écht veel plek aan de binnenkant. Of je nu voor- of achterin zit, je kunt je benen kwijt, je hebt bewegingsruimte en je wordt heel lekker ondersteund door de stoelen.
Oh, die stoelen. Vooral als chauffeur was het echt genieten. Als je veel lange stukken rijdt en steeds meer te kampen hebt met vermoeidheid en slaperigheid naarmate de reis vordert is dit een aanrader. De stoelen ondersteunen je volledig (en zijn natuurlijk ook af te stellen) maar dan niet op die vervelende manier die in je zij zit te porren. Je zit stevig, maar zonder weg te zakken. Dat wordt nog eens versterkt door de nieuwe schokdempers die volgens Citroën gebaseerd zijn op de pneumatische schokdempers in de snoek, maar dan modern. Ik geloof het graag, maar wat telt is het effect: nauwelijks merken dat je over drempels gaat en en algemeen heerlijk rustige rit.
De versie die ik reed was een automaat die je ook geschakeld kon gebruiken. De zes versnellingen doen het ook met de hand, maar uiteindelijk was ik al snel overtuigd van de automatische transmissie en heb ik zelf niet meer geschakeld. De ‘S’ sportstand werkte prima op de snelweg, al moest ik wel wennen aan het feit dat er geen lampje op de knop zat, waardoor ik nog wel eens wilde vergeten dat ik ‘m aan had gezet als ik niet in mijn display keek. Daarbuiten zit er (natuurlijk) ook een cruise control in de auto en is er een leuke functie die je laat zien wat de lokale maximumsnelheid is. Handig!
Verder is het dashboard – naast de aparte styling die je mag verwachten van een Cactus – van alle gemakken voorzien en vooral ook goed ‘leesbaar’. Het multifunctionele scherm in het midden is dat ook, maar heeft wel wat last van traagheid in de respons. Het went, maar uiteindelijk blijft het wel irritant om soms tot twee of drie keer toe te moeten drukken om naar een andere functie te schakelen, zeker als je dat tijdens het rijden (jaja, dat mag niet, maar vind mij maar iemand die dat nooit doet) wilt doen. Het is één van de weinige minpunten aan de auto die ik heb kunnen ontdekken.
De kleine details maken de auto leuk, zoals het beautyspiegeltje dat voor de verandering aan de bestuurderskant zit, de leeslampjes achterin, de ruime middenconsole waarin je alles kwijt kunt en waar ook nog eens een USB-aansluiting zit in het af te sluiten gedeelte zodat je je telefoon kunt opladen en er toch niet door afgeleid wordt. Ook de geblindeerde achterramen zijn fijn, want zo kan niemand zien wie (of vooral wat) er achterin de auto zit. De parkeercamera is ook meer dan welkom trouwens, zeker omdat het een iets langere auto is dan ik gewend ben.
Nogmaals: mijn eigen auto is niet zo spannend, dus ik was helemaal in de hemel met die lekker rijdende (ook zuinig trouwens, zolang je de ‘S’-stand niet vergeet uit te zetten) Citroën. Ik heb de Cactus dan ook met lede ogen teruggegeven. Dat gezegd hebbende ben ik wel helemaal genezen van mijn vooroordelen over het merk en is mijn mening vis-a-vis de Cactus vanaf dit jaar ook 180 graden gedraaid. De oude versie zou ik nog niet voor niks willen hebben, maar dit nieuwe design is wat mij betreft helemaal een schot in de roos.
Het is een auto die toch iets anders doet dan de meeste dertien in een dozijn modellen maar dat wel zo subtiel weet te doen dat je er geen onmiddellijke haat-of-liefde reactie op hebt. Sommige mensen zullen dat jammer vinden, maar voor de iets meer gematigde mensen zoals ik is dit net apart genoeg om leuk te zijn. Als je dan toch richting de SUV neigt is dit wat mij betreft een beduidend interessantere keuze dan de ‘echte’ variant.
Daar komt dan nog eens bij dat de centrale functie van een auto niet vergeten wordt in de 2018 Cactus. Ruim, comfortabel tot en met en zowel in de stad als op de snelweg een genot om te rijden. Wat wil je nog meer van een auto die er ook nog eens zo goed uit ziet?
[Afbeeldingen © Patrick Smeets]
