The Division 2 neemt ons dit maal mee naar Washington DC, zes maanden na de perikelen in New York uit het eerste deel, waar de wereld er nog net zo slecht, doch levendiger uitziet. De stad verkeert nog altijd in chaos, maar de natuur is in overvloed aanwezig wat voor een mooie setting zorgt. Buiten dit is het eigenlijk gewoon meer van hetzelfde, maar is dat dan slecht? Nee, ondanks dat de game weinig nieuws brengt en zijn eigen problemen heeft voelt het wel gewoon weer goed. Wij zullen je meenemen in onze bevindingen van de game.
The Division 2 is te plaatsen in het rijtje games zoals Destiny 2 en Anthem. Lootshooters die het op dit moment uitvechten om de meeste gamers naar zich toe te trekken. Allemaal doen ze iets anders, maar in de basis komt het op hetzelfde neer. Door missies heen gaan en doorspelen tot je toplevel bent. Ondertussen de hoogst mogelijke gear verzamelen zodat je klaar bent voor de echte uitdagingen in de endgame. Elke game heeft in dit geval wel een beetje hetzelfde probleem (gehad) dat er in het begin gewoon een magere endgame is. Als je eenmaal toplevel bent, dan begint het grote herhalen van de magere endgame om maar de hoogst mogelijke gear te vinden als je wat geluk hebt. Dan begint het wachten op nieuwe endgame content en dan begint het cirkeltje van voor af aan. Het grootste verschil in deze games is dat The Division 2 het allemaal wat realistischer laat ogen, omdat je puur tegen menselijke tegenstanders vecht.
Absoluut geen probleem, maar toch mis ik wel de wat grotere bossfights. Waar je in Anthem bijvoorbeeld tegen gigantische Titans moet vechten kom je in Division altijd tegen een “wat grotere” menselijke tegenstander die gewoon extra pantser draagt. Het gevecht blijft moeilijk, maar het maakt het toch net even wat minder episch. Zet die bazen bijvoorbeeld in een tank of grote robotmachine of zo. Nogmaals, de gevechten zijn pittig genoeg, maar het oog had meer willen hebben. Wat wel beter is in dit deel is dat je nu wel de bepantsering van de grotere vijanden af ziet vallen als je het stuk krijgt. Als dit eenmaal is afgevallen en je focust op deze gebieden dan doe je ook plots een stuk meer damage wat wel goed gedaan is.
De gevechten in de game zijn goed gebalanceerd. Nooit had ik het idee dat ik echt dik overpowered was of dat ik er doorheen wandelde. De vijanden proberen goed te flanken of komen ineens met een groepje aangerend, waardoor je keuzes moet maken. Dit loopt wel eens fataal af, zeker omdat in het heetst van de strijd het coversysteem nog wel eens tegen je wil werken. In basis werkt dit systeem prima, maar je lijkt soms wel echt tegen de muur geplakt. Druk je in een gevecht dus net even verkeerd en kom je verkeerd te staan dan duurt het even voordat je jezelf hebt “losgeweekt” van de muur, maar ondertussen wordt je wel doorzeeft met kogels. Als je trouwens eenmaal level 30 hebt gehaald en je de 2 strongholds hebt gedaan dan verandert er een hoop. Alles wat je hebt vrijgespeeld en hebt verdedigd op de map van de game wordt plots overgenomen door de Black Tusk, een paramilitaire eenheid die grote delen van Washington weer in beslag neemt en ook diverse missies in de game veranderen/moeilijker maken. Deze groep heeft echter ook een beter arsenaal aan wapens en gadgets dan de normale vijanden dus zijn ze een geduchte tegenstander. Je begint niet helemaal van voor af aan, maar je krijgt wel opnieuw een grote uitdaging om de strijd weer aan te gaan.
Tijdens de missies wordt je al geregeld de Dark Zone ingestuurd, oftewel de PVP arena van de game. Je moet hier wat missies doen, maar hierna zijn deze diverse gebieden ook direct toegankelijk als PVP gebied. Je hoeft dus niet meer per se te wachten tot je level 30 bent. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik me niet heel vaak in de Dark Zone heb gewaagd vanwege het gedrag van mijn medespelers. Je voelt de stress als je een andere speler tegenkomt en het ongemak van de keuze om wel/niet aan te vallen. Maar wat nou als hij mij wel aanvalt?
Vaak resulteerde het voor mij in sterven, want de meesten die er nu rondlopen zijn daar niet om vrienden te maken. Als je echt de betere gear wilt hebben zul je echter verplicht zijn je in dit gebied te begeven en de stress voor lief te nemen. Over de Raids kunnen we nu nog niks zeggen gezien de eerste pas eind april vrijgegeven zal worden. Wel is bekend dat je met maximaal 8 spelers deze Raids kunt doen en de uitdaging meer dan pittig zal zijn.
Qua verhaal is het nog altijd zeer mager. Er is wel een soort van verhaallijn, maar net zoals in deel 1 wordt nou nooit helemaal duidelijk wat er speelt en wie daar dan achter zit. Er lopen nog steeds groeperingen van anarchisten rond die de dienst uitmaken op de straten en jij, met je mede Division-soldaten, moet die omleggen en orde herstellen. Ondertussen moet je ook het zogenaamde S.H.D. tech netwerk weer werkend krijgen en dat was het dan wel weer zo’n beetje. Verder heb je per missie natuurlijk een soort kleine verhaaltjes, maar dat mag geen naam hebben.
Deze missies zijn echter wel een flinke verbetering ten opzichte van deel 1. Ze zitten qua design beter in elkaar en vinden plaats in zeer mooi ontworpen locaties zoals musea (waar je plots in een expositie van de Vietnam-oorlog loopt of over een Mars-landschap in het wetenschapsmuseum), en zeer imposante overheidsgebouwen, zoals je mag verwachten in Washington DC. Grafisch is de game sowieso mooi afgewerkt. Ik had de uit de kluiten gegroeide natuur al eerder benoemd, maar het geeft de game echt een apart sfeertje. Verder is er ook meer en beter gebruik te maken van gebouwen in verticale zin en kun je hierdoor meerdere routes en flankposities bewandelen.
Aan het mod/perk systeem is ook de nodige aandacht besteed. Tot level 30 is alles voor iedereen bruikbaar, maar eenmaal aan het einde gekomen kun je jezelf specialiseren in een bepaalde tree, te kiezen uit een drietal: Survivalist, Sharpshooter en Demolitionist. Hier kun je dan echt een rol op je nemen en je gear en wapens volledig hierop afstellen. Het mooie is echter dat je niet vast zit aan je specialisatie. Als je een andere rol wilt/moet vervullen in je groep kun je relatief simpel jezelf omswitchen naar een andere klasse en loadout. Je hoeft dus niet diverse characters te levelen, wat alleen maar beter is natuurlijk. Verder is er weer een gigantische hoeveelheid wapens te vinden in de game en is er weer heel veel te modden aan de wapens en gear.
The Division 2 is voor mij een waardige opvolger van het origineel geworden. Het is in principe exact dezelfde game, maar dan beter en mooier uitgewerkt. Ja, het coversysteem is niet onfeilbaar, en ja, in de Dark Zone lopen een hoop klootzakken rond, maar verder heb ik me prima vermaakt met de game.
