Het heeft even mogen duren, maar inmiddels zijn de ‘echte’ Dante en co weer terug van weggeweest in een gloednieuwe Devil May Cry game. Deze fan sprong een gat in de lucht toen de trailer – geheel onverwacht – getoond werd tijdens de E3 van 2018. Na de ietwat tegenvallende reboot van 2013 dacht ik namelijk dat Capcom ook deze franchise (we kijken naar jullie, Onimusha, Viewtiful Joe en Okami) op een zijspoor gezet had om te focussen op reeksen zoals Monster Hunter. Maar toen Resident Evil 2 een fraaie remake kreeg begon ik stiekem toch een beetje hoop te krijgen dat Dante weer zijn vertrouwde rode leren jas aan mocht doen om de demonen even te laten zien wie de absolute eindbaas is.
Want geef toe, het blijft behoorlijk vet om met een overgroot zwaard een vijand de lucht in te slaan om hem vervolgens hoog te houden met pistoolschoten. Inmiddels kunnen we spreken van een nieuw wapenfeit in de reeks met Devil May Cry 5 en omdat Patrick en ik beide niet vies zijn van een pak slaag uitdelen aan demonen hebben we besloten deze review samen te schrijven.
Is dit een echte terugkeer van de reeks en is hij stiekem misschien zelfs beter dan deeltje drie? Of vind je deze over een paar maandjes in de budget bak van je lokale gameboer omdat Capcom de plank misgeslagen heeft? Lees gauw door wat wij ervan vonden!
Perry: Zoals hierboven reeds benoemd speelt deze Devil may Cry zich direct af na het vierde deel, Capcom heeft de volgorde dus iets veranderd door deeltje twee – die was niet al te best trouwens – af te laten spelen voor deel vier. De nieuwe “officiele” volgorde is nu dus 3-1-2-4 en 5. Van de reboot van Ninja Theory wordt niet meer gesproken, dus die houden we vanaf nu dan ook maar buiten beschouwing.
In het gloednieuwe deel speel je niet met twee, maar voor het eerst drie personages. Nero en Dante zijn weer terug en krijgen deze keer ondersteuning van de mysterieuze nieuwkomer V. Zoals in iedere andere Devil May Cry is er weer een nieuwe slechterik die vanuit de onderwereld probeert de mensheid uit te roeien. Dit keer begint de narigheid met de demonische arm van Nero, althans met het ontbreken van die arm want deze wordt afgepakt door een ander mysterieus figuur in een gewaad. Uiteraard besluit Nero samen met de andere personages uit de reeks verhaal te halen bij de nieuwe demonen koning – en tevens bad guy – Urizen, maar dat plannetje gaat niet helemaal goed aangezien iedereen flinke tikken krijgt en alleen Nero en V nog net aan kunnen ontsnappen.
V geeft bij Nero aan dat hij vooral sterker moet worden en het eerste gedeelte van de game ben je hier dus ook primair mee bezig. Nero krijgt namelijk geheel in MGS5 stijl een robotarm – of beter gezegd, verzamelt een heel arsenaal aan verschillende robotarmen – om demonen het leven zuur te maken. Hiermee wordt de gameplay van Nero een stuk diverser in tegenstelling tot het vorige deel. Iedere robot arm heeft naast het bekende naar je toe halen van vijanden namelijk een unieke functie waarmee weer fraaie combo’s op het scherm getoverd kunnen worden. Zo kun je met een robotarm een soort ‘force push‘ uitvoeren, terwijl een andere weer de tijd kan vertragen. Het duurt wel even om onder de knie te krijgen, maar eenmaal bekend ram je zo door de hordes heen en verschijnen de bekende SSS aanduidingen weer op het scherm.
Perry: Dante wordt iets later in de game ook speelbaar en na een aantal missies met Nero voelt hij ook weer heel anders aan. In deze Devil May Cry heeft Dante een behoorlijk uitgebreid arsenaal aan wapens waardoor het eigenlijk nooit saai wordt op het scherm. De bekende styles zijn ook weer terug van weggeweest waardoor het uitvoeren van combo’s in eerste instantie ietwat complex kan aanvoelen. Ik moet toegeven dat ik in dit deel even wat moeite had om Dante echt lekker onder de knie te krijgen aangezien er zoveel aan te leren is. Dat maakt het echter uitdagend en uiteindelijk ook leuker om er flink op los te beuken. Er is dus wel sprake van een moeilijkheidsgraad om dingen goed aan te leren, maar als je dan eenmaal die toffe combo op het scherm tovert is de beloning net even wat beter. Dante is helemaal terug van weggeweest en dit is denk ik wel de vetste versie van onze favoriete demonenjager tot nu toe.
V is daarentegen de vreemde eend in de bijt. Niet alleen qua uiterlijk past hij niet zo goed in het rijtje, maar ook zijn speelstijl is drastisch anders. V maakt zijn handen zelf namelijk amper vuil. Voor het zware werk roept hij namelijk demonen op, deze demonen zijn dan weer gebaseerd op eindbazen en vijanden uit de reeks wat voor fans weer een feestje van herkenning is.
Voor afstandsaanvallen maakt hij gebruik van een vogel die onder andere bliksem kan afschieten en voor het beukwerk roept hij een soort demonische panter op die tikken kan uitdelen met een soort tentakels. Als de boel echt gevaarlijk wordt kan hij ook nog een soort reus oproepen die tevens ook schade kan doen door delen van het level mee te nemen. Ik moet toegeven dat het idee erg gaaf is, maar ik vond de uitvoering iets minder.
De gevechten zijn in tegenstelling tot Nero en Dante een beetje saai en zoals met veel nieuwe personages voelde V soms zelfs iets te sterk aan. Als het ook druk op het scherm wordt vond ik het vrij lastig om het overzicht te bewaren en dat is in een snelle game zoals Devil May Cry best funest. Ik vind het verhaaltechnisch een prima toevoeging maar het had van mij iets minder gemogen, zeker de eindbaas-gevechten waren niet spectaculair en voelden een beetje aan als een herhalingsoefening
Patrick: Dat ben ik toch niet helemaal met je eens Perry. ik vond V’s speelstijl juist wél leuk. Dante en en Nero zijn bekend gebied en hoewel die inderdaad zoals je zegt heerlijk wegrammen vond ik juist de afwisseling die V bracht verfrissend. Zijn vechtstijl is inderdaad veel meer hands-off, maar dat zorgt wel voor andere overwegingen en zeker bij de eindbazen moet je echt goed opletten of je demonen die voor je aanvallen het allemaal nog wel een beetje geregeld krijgen. V zorgt in z’n eentje voor een compleet nieuwe ervaring binnen de DMC-wereld en dat houdt het afwisselend. Dat mag ook wel, want hoewel ik het op grote lijnen eens ben met je over hoe leuk de game is zijn er wel een aantal dingen die me tegen stonden. Zo is daar de niet heel afwisselende omgeving waarin je gevechten zich afspelen. Het begint allemaal mooi in een Gothische stad die ook wel doet denken aan de eerdere delen van de serie, maar al snel zit je in pulserende rode gebieden die allemaal heel erg op elkaar lijken. Daarbij valt ook (misschien nu pas) op dat Devil May Cry heel erg je flow breekt als speler.
Elke keer als je net lekker aan het vechten bent en klaar bent voor meer moet je weer een stuk lopen, kijken naar cinematische cameradraaiingen en eventueel een stukje cutscene kijken. Al die kleine stukjes vertragen de boel, om nog maar te zwijgen van de items die je elke. keer. opnieuw. uitleggen. wat. ze. doen als je ze opraapt. Gelukkig is inmiddels de Bloody Palace mode ook uit die je wave na wave aan vijanden laat bevechten, maar in de game zelf ging het me uiteindelijk steeds meer irriteren dat ik er zo vaak op de rem werd getrapt. Nogmaals, als je terugkijkt naar de eerdere games deden ze dat allemaal wel een beetje, dus het zal eerder een kwestie zijn van veranderende normen en waarden en wat je accepteert als speler.
Patrick: Dat gezegd hebbende doet de game wel heel veel goed. Het verhaal is nog steeds knotsgek en heel Japans (daar moet je van houden, maar dat doe ik) en wordt ook met de nodige schwung verteld. De plottwists zie je al van mijlenver aankomen, maar dat mag de pret niet drukken. De voice acting werkt, de karakters zien er (met dank aan de RE Engine die ook hier weer goed werk doet) verdomde overtuigend uit en de steeds wisselende karakters zorgen er voor dat je het verhaal van allerlei verschillende kanten te zien krijgt.
Dat uit zich zelfs in de gameplay, want in sommige missies krijg je te maken met andere spelers die terwijl jij bijvoorbeeld met Nero speelt als V ook door het level lopen en vijanden op hun kop slaan. Ik dacht eerst dat dit een Journey-style co-op was, maar het blijken bots te zijn. Die zijn weliswaar afgeleid zijn van een speelronde van iemand anders, maar het is niet live en echte interactie is dus niet mogelijk. Wel een leuk gegeven dat de samenwerking – tegen wil en dank, zoals dat hoort – tussen V, Nero en Dante in beeld brengt.
Is DMC5 de beste Devil May Cry ooit? Dat is een lastige vraag en hoewel ik zelf toch nog neig naar het derde deel als ultieme DMC-beleving zou het best kunnen dat daar een stukje roze bril bij zit. Net zoals de RE2-remake een hoop van de dingen die Resident Evil goed maakten heeft gehouden en wat stroeve zaken heeft gemoderniseerd doet DMC5 dat eigenlijk ook. Ze hebben een aantal dingen (vooral die flow) wat mij betreft nog gemist, maar laat ik wel duidelijk zijn in wat deze game wel heel goed doet: de gevechten.
Met alle karakters heb je zo veel mogelijkheden die je kunt vrijspelen en gebruiken in gevechten dat je als combo-fanaat helemaal los kunt gaan. Uiteindelijk is dat toch het gedeelte van Devil May Cry waar de meeste mensen het om doen en in tegenstelling tot het recente Sekiro kun je in DMC5 wél een easy mode aanzetten die je vooral heel cool laat zijn door op alle knoppen te rammen. Het is een power fantasy, waarbij jij zelf mag bepalen hoeveel van je eigen power je daarin moet stoppen.
Perry: Op dit vlak verschillen wij een beetje van mening Patrick, want in mijn opinie is dit juist wel de definitieve Devil May Cry ervaring. Deel drie was voor mij persoonlijk heel lang een bijna heilige game, de ontelbare uren die ik daarin gestopt heb om alle moeilijkheidsgraden te klaren zal ik nooit vergeten. Om hier echt een goede mening over te vormen heb ik het derde deel nogmaals opgestart op mijn Playstation 3 – de Playstation 2 versie heb ik ook nog liggen, maar ik ben ook een luie gamer die even geen zin had in teveel gedoe met kabels – en als je dan langs de ietwat gedateerde look and feel kijkt speelt dat uiteraard nog prima maar bij lange na niet zo subliem als dit nieuwe deel.
Het klopt dat de game wat onderbrekingen heeft, de flow soms iets gestopt wordt maar voor mij waren dit geen echte showstoppers. Meer een kleine ergernis die voor mij als sneeuw voor de zon verdwijnt als ik weer een toffe combo op het scherm tover. Het is die typische over de top combat die het grotendeels doet voor me, het voelt verdomme gewoon enorm goed om als ultieme bad-ass Dante rake klappen uit te delen aan hordes demonen. Dat was al enorm goed en deel drie en dat is nog even een stukje beter in deze nieuwe iteratie. Ik ben blij dat Capcom toch besloten heeft om weer een ouderwets goede game neer te zetten en ben heel benieuwd wat ze nu met de reeks gaan doen.
