Vijf jaar na de release van Horizon Zero Dawn in 2017 is hier dan eindelijk het langverwachte vervolg en stiekem de eerste grote PlayStation 5-exclusive (sorry Miles!). Het is een game van de Nederlandse studio Guerrilla en dat maakt het een extra veelbesproken titel in ons land. Is al die hype terecht?
In Horizon Forbidden West speel je net als in het eerste deel met Aloy, een outcast en een kloon die met behulp van DNA uit “de oude wereld” op de wereld is gezet om een tweede Apocalypse te voorkomen. Waar Aloy zich in het eerste deel overduidelijk moest bewijzen en niet echt haar plekje in de wereld had gevonden, is ze in dit deel al een gevestigde naam. Bijna iedereen in de wereld kent haar, of heeft over haar gehoord. Dat zie je ook heel duidelijk in de manier waarop Aloy zich gedraagt. Soms zou je het een beetje uit de hoogte kunnen noemen, maar het feit dat ze een flinke weg heeft moeten afleggen om te komen waar ze nu is, maakt het een heel ander verhaal.
Het verhaal in Forbidden West gaat verder waar het eerste deel is geëindigd. Aloy’s Nemesis Sylens is naar het westen vertrokken en de mensheid is nog lang niet veilig van uitsterven. Het westen is -zoals de titel al doet vermoeden- verboden toegang voor de mensen uit de streek waar Aloy vandaan komt. De eerste uren ben je dan ook bezig om jezelf toegang te verschaffen met allerlei politieke ontmoetingen, enzovoort. Het is een flinke reis, maar als dat achter de rug is, begint het verhaal pas écht.
Zoals verwacht is Horizon Forbidden West een visueel visitekaartje voor wat er mogelijk is op de PlayStation 5. De wereld is gigantisch, prachtig, dynamisch en rijk aan natuur, bouwwerken, mensen en machines. De eerste keer dat je naar een klif toeloopt, het ondergaande zonnetje in je gezicht hebt en zo de vallei in kijkt, is adembenemend. Wat een uitzicht! Ook als daar verschillende machines rondscharrelen. Plus, kom je daar dan later een keer terug op een ander tijdstip, bijvoorbeeld ‘s nachts of met regen, dan ziet het er weer totaal anders, maar net zo prachtig uit.
Guerrilla Games heeft zijn best gedaan om de wereld geen homogene massa te maken, maar juist heel divers. Je loopt, rijdt en rent door verschillende landschappen. We zijn in de bergen geweest, met en zonder sneeuw, in de jungle, in de woestijn, op tropische stranden, in oude steden zoals bijvoorbeeld Las Vegas en op een savanne-achtige vlakte. Allemaal met hun unieke uiterlijk, hun unieke machines, unieke begroeiing, maar stuk voor stuk net zo adembenemend als de vorige. Die mogelijkheid om prachtige screenshots te maken op PlayStation 5 kun je volop benutten in deze veelzijdige game.
In al deze uithoeken van de wereld heb je ook allerlei stammen en bevolkingsgroepen met hun eigen unieke stijl in uiterlijk, manier van praten en zelfs de bouwstijl die ze voor hun dorp hanteren. Hier is door de ontwikkelaars duidelijk veel tijd en moeite ingestoken en terecht: het draagt enorm bij aan het verhaal en aan het gevoel van de grootte van de wereld. Je hebt als speler het gevoel dat je op een soort wereldreis bent, waarin je niet alleen een veelheid aan kleuren in natuur tegenkomt, maar ook een veelheid aan culturen.
Aan de gameplay is ten opzichte van de eerste game niet zoveel veranderd. Buiten een paar extra wapens en tools (die we niet zullen spoilen) is het allemaal wat je gewend was van Zero Dawn. Wel zijn de gameplay mechanics geperfectioneerd en dus nog beter dan de vorige keer. Je kunt stealthy zijn, er lustig op los vechten en elk beest heeft weer zijn eigen zwakke plekken of ritmes om het de baas te zijn. Je kunt klimmen, schuilen, vrij rondlopen en zelfs op een mechanisch beest rijden. De bewegingen zijn allemaal enorm menselijk, waardoor je bijna het gevoel hebt dat je Aloy zelf bent.
Geen zorgen, regelmatig zet de game je weer met beide benen op de grond. De moeilijkheidsgraad is niet Dark Souls-stijl, maar het wordt je soms best even pittig gemaakt. Niet alleen qua overweldiging van de vijand, maar ook omdat je echt moet nadenken over welke tactieken je het beste kunt gebruiken en welke wapens je daarin het beste kunnen bijstaan. Toch is er ook hulp. Het upgraden van de skills, je wapens, en je outfits is heel overzichtelijk en je kan zelfs de ingrediënten die je nodig hebt voor jouw geselecteerde upgrade op de kaart volgen, zodat je heel specifiek op jacht kunt voor de benodigdheden om jouw boog nog krachtiger te maken.
Buiten de hoofdmissies heb je een veelheid aan sidequests die je urenlang achter elkaar bezig kunnen houden. Zo word je vaak zomaar toegewuifd om even een praatje te maken met iemand in een dorp waar dan weer een sidequest uit voortkomt. Dit zijn vaak uitgebreide opdrachten met hun eigen verhaallijnen, plottwists en emotionele gevolgen: zowel goed als slecht.
Wat daarin heel tof is, dat is dat gesprekken anders lopen afhankelijk van wat je al hebt gedaan in het verhaal en de wereld. Ze hebben het bijvoorbeeld niet over een probleem wat je in het hoofdverhaal al lang hebt opgelost, want dat is immers helemaal niet meer relevant. Soms is het wel moeilijk om de tijd te nemen voor de zijmissies. Aloy wordt er namelijk regelmatig op gewezen dat ze haast heeft: de mensheid moet gered worden. Hierdoor kun je je gehaast voelen en ben je geneigd eerder ‘nee’ te zeggen tegen een zijmissie, omdat je voor het grotere doel wil gaan. Mijn advies is dan ook: neem je tijd en laat ze maar praten over die mensheid: maak je reis zo bijzonder en uitgebreid mogelijk door onderweg wel zoveel mogelijk te hulp te schieten waar je dat leuk vindt.
Wij kunnen Horizon Forbidden West niet anders dan aanraden. Het spel duurt vrij lang, laat goed zien wat PlayStation 5 kan en speelt heel prettig weg. Niet alleen de graphics, maar ook het verhaal en de personages die je in Aloy’s avontuur tegenkomt zijn kleurrijk. Zelfs na het uitspelen van het spel blijft er bovendien nog genoeg te doen in de wereld. Zelfs als je alleen zou gaan sightsee’en vermaak je je nog steeds. Horizon Forbidden West is dan ook onmisbaar in jouw collectie: het is een mechanisch beest van een game, met een geweldige heldin om je volledig mee te vereenzelvigen. Misschien wel juist als het moeilijk wordt.
