Wetenschappers van MIT werken al een tijd aan onderzoek dat moet leiden tot het creëren van robots die zelfstandig in staat zijn andere, grotere, machines en robots te bouwen. Bij het MIT’s Center for Bits and Atoms (CBA) van de technische universiteit van Massachusetts hebben ze de afgelopen periode op dit gebied grote stappen voorwaarts gezet, zo meldt MIT.
Met deze ontwikkeling bouwen de wetenschapers van MIT’s Center for Bits and Atoms (CBA), bouwt voort op jarenlang onderzoek, waaronder recente studies die aantonen dat objecten zoals een vervormbare vliegtuigvleugel en een functionele raceauto kunnen worden samengesteld uit kleine identieke lichtgewicht stukjes. Daarnaast toonden zij aan dat het mogelijk is om robots te bouwen die een deel van deze montagewerkzaamheden uit kunnen voeren.
Het grote nieuws, en de volgende stap in deze ontwikkeling, is dat het team nu heeft aangetoond dat zowel de assembler-bots als de componenten van de constructie die worden gebouwd, allemaal uit dezelfde sub-eenheden kunnen worden gemaakt. Het is bovendien mogelijk dat die robots onafhankelijk in grote aantallen kunnen opereren om snel grootschalige assemblages uit te voeren. Robots die zelfstandig werken om andere machines, waaronder ook robots dus, te bouwen.
De wetenschappers benadrukken wel dat het nog wel wat jaren duurt voordat een volledig autonoom zelfreplicerend robotassemblagesysteem, dat dat in staat is om zowel grotere constructies, inclusief grotere robots, te assembleren, werkelijkheid wordt.
Het nieuwe systeem waar de wetenschappers nu aan werken, omvat grote, bruikbare structuren die zijn opgebouwd uit een reeks kleine identieke subeenheden die voxels worden genoemd (het volumetrische equivalent van een 2D-pixel). Tot nu toe zijn de reeds ontwikkelde voxels nog puur mechanische delen. Het MIT-team heeft nu complexe voxels ontwikkeld waardoor het mogelijk wordt die niet alleen lasten kunnen dragen, maar ook werkzaamheden kunnen uitvoeren. Denk aan hijsen en het verplaatsen van materialen, inclusief de voxels zelf.
De robots zelf bestaan dan uit een reeks van verschillende voxels die end-to-end zijn verbonden. Deze kunnen een andere voxel grijpen met behulp van bevestigingspunten aan het ene uiteinde, en dan naar de gewenste positie verplaatsen, waar de voxel aan de groeiende structuur kan worden bevestigd en daar kan worden losgelaten. Klinkt als een behoorlijk stukje abacadabra, maar het komt er op neer dat de MIT-wetenschappers een modulaire bruikbaar materiaal (de voxel) hebben ontwikkeld dat met de juiste technologie dor robots als bouwsteen gebruikt kan worden voor het assembleren van machines.
De crux van de ontwikkeling is dat het nieuwe systeem volledig zelfstandig werkt en dat de robots die de assemblage uitvoeren ook zichzelf kunnen repliceren, indien nodig zelfs ook in een grotere variant.
Een van de wetenschappers legt dat als volgt uit. “Onze vorige robots die van het ‘oude’ systeem gebruik maakten waren ook in staat grotere machines in elkaar te zetten. Echter, wanneer de grootte van die structuren een bepaald punt bereikte in verhouding tot de grootte van de assembler-robot, dan werd het proces steeds inefficiënter. De robots moesten dan simpelweg te veel afstand overbruggen om de bouw te voltooien. Op dat moment kunnen de robots die met het nieuwe systeem ontwikkeld worden, dan besluiten om een grotere versie van zichzelf te bouwen.”
Header afbeelding uit MIT video.
