KLM start deze maand met het testen van WiFi voor passagiers op intercontinentale vluchten. De luchtvaartmaatschappij heeft voor deze test een van haar Boeing 787 toestellen, de Dreamliner, uitgerust met en on-board WiFi-oplossing. Op dit moment biedt KLM overigens al een WiFi oplossing, de Surf Pass, aan in bepaalde toestellen van het type Boeing 777 en Airbus A330.
De test moet duidelijk maken of het mogelijk is om tijdens een intercontinentale vlucht, waarbij lange tijd over oceanen gevlogen wordt, continu een goede internetverbinding te kunnen aanbieden. Behalve de technische kant van deze test, wil KLM met deze proef ook proberen te achterhalen in hoeverre, en hoe veel, klanten bereid zijn voor deze dienst te betalen. De Surf Pass die KLM aanbiedt kost, afhankelijk van de vlucht en gewenste toegang tussen de 8 en 30 euro per vlucht.
KLM wil, zo stelt een woordvoerder van de luchtvaartmaatschappij, de WiFi internetservice liever niet ‘financieren’ met advertenties, zoals sommige andere maatschappijen dat doen. De vraag is echter of passagiers bereid zijn om tientallen euro’s te betalen voor een paar uur internet toegang onderweg naar hun bestemming aan de andere kant van de oceaan. Voor zakelijke passagiers zal dat wellicht niet zo’n probleem, maar het leeuwendeel van de passagiers vliegt nog altijd ‘op eigen kosten’.
Het aanbieden van een goede internetverbinding aan boord van vliegtuigen is een ontwikkeling die al heel wat jaren ‘loopt’. Het ontwikkelen van een oplossing die een stabiele internetverbinding bij 900 kilometer per uur op 10 kilometer hoogte mogelijk maakt, was niet de enige complexe uitdaging. Inmiddels zijn er al een aantal goed werkende oplossingen beschikbaar. Een daarvan is onlangs ontwikkeld door Starlink. Daarbij wordt in het ‘dak’ van het vliegtuig een Starlink satellietontvanger geplaatst die zorgt voor een continue breedband internetverbinding met het Starlink netwerk.
De veiligheid van een dergelijke oplossing – het aanbieden van een draadloze verbinding in een vliegtuig zonder dat die interfereren met de verschillende vluchtsystemen van het toestel – was uiteraard nog belangrijker. Jarenlang was het zelfs verboden om een mobiele telefoon of ander draadloos apparaat aan te zetten of te gebruiken in een vliegtuig. Nog niet zo heel lang geleden was er nogal wat discussie over bepaalde 5G frequentiebanden die konden interfereren met landingssystemen van luchthavens en vliegtuigen.
Totdat definitief duidelijk was dat deze apparaten geen gevaar vormden voor de interne (vlucht)systemen, moesten ze van start tot en met de landing uit blijven staan, of op z’n minst in ‘vliegtuigmodus’ gezet worden. Het was dan ook geen toeval dat fabrikanten van mobiele telefoons de status van het toestel waarbij alle mobiele en draadloze verbindingen (Telefonie, 2G/3G/4G/5G, WiFi en Bluetooth) uitgezet konden worden, de ‘Vliegtuigmodus’ noemden.
