Vorig jaar arriveerde een pakketje uit de ruimte voor NASA. Letwel, een pakketje dat ze in 2016 zelf gelanceerd hadden. Een ruimtesonde, de Osiris-Rex, werd in dat jaar gelanceerd om stof van een kosmische steen, Bennu, te gaan verzamelen. Na een reis van vier jaar slaagde de ruimtesonde erin om haar container met het stof van de ruimtesteen te vullen. Weer drie jaar later, in september van vorig jaar, landde de sonde met het gevulde pakketje ruimtestof op Aarde. Sindsdien waren techneuten van NASA bezig met het openen van de container. Dat wilde echter niet bepaald vlotten. Deze week, na vier maanden, kregen ze hem uiteindelijk open.
Toen de container met ruimtestof bij NASA arriveerde, moest die natuurlijk opengemaakt worden. Daarvoor was speciaal gereedschap ontwikkeld. Echter, tijdens het openen van de container bleek dat er twee schroeven zo vast (geroest?) zaten dat daar met geen mogelijkheid beweging in te krijgen was. Normaal, hier op Aarde, zou je dan zeggen ‘Spuit er wat WD40 op – Coca Cola kan ook wel eens helpen – en probeer het met een grotere sleutel of schroevendraaier – waar je meer kracht op kunt zetten – maar dat was geen optie.
De schroeven mochten namelijk niet met gewoon – huis tuin en keuken – gereedschap losgemaakt worden. Daardoor zou de sample met ruimtestof namelijk besmet kunnen raken – ik neem aan door ijzervijlsel van het gereedschap. Ook het gebruik van cola of WD40 was daardoor uiteraard geen slimme oplossing. Om de samenstelling van de ruimtestof, en dus ook de planetoïde, te kunnen vaststellen moest het opgevangen materiaal natuurlijk onbesmet blijven.
De techneuten moesten dus blijven proberen om de twee onwillige schroeven los te krijgen met het speciaal daarvoor ontwikkelde gereedschap. En daarvoor hebben ze uiteindelijk dus bijna vier maanden nodig gehad. Het feit dat het uiteindelijk toch gelukt is, laat maar weer zien dat de aanhouder altijd wint.
In de tijd dat de techneuten probeerden de deksel van de container te verwijderen, konden de op het ruimtestof wachtende wetenschappers wel al iets onderzoeken. Aan de buitenkant, bovenop, de container lag namelijk ook al zo’n 70 gram stof van de ruimtesteen. Maar nu kunnen ze dus ook het overige, onbesmette, deel van de sample gaan bestuderen. Wat dat oplevert, zal pas over maanden bekend worden.
Overigens wordt niet alles (direct) voor onderzoek gebruikt. Een deel van de sample wordt ten toon gesteld in het Smithsonian museum, het Space Center in Houston en de Universiteit van Arizona. Een ander deel zal worden opgeslagen om in de toekomst te onderzoeken met technologie die nu nog niet bestaat.
