Luigi’s Mansion is een iconische game. Het is zo leuk om Luigi in zijn eigen titel te zien, ook al pakt hij het niet heel heldhaftig aan maar eerder sidderend van angst. Luigi’s Mansion 2 kwam ooit uit op de Nintendo 3DS, maar nu is hij er groots en in HD op de Switch. Net zo meeslepend?
Voor wie Luigi niet kent: hij is de groendragende loodgietersbroer van Mario uit de Super Mario Bros.-franchise. Liever gezegd: Luigi stopt de Bros in Super Mario Bros. Het is voor mij persoonlijk een gamepersonage dat bijna voelt alsof hij mijn eigen broer is, wat grappig genoeg juist weer komt door mijn echte broer. Vroeger speelde ik met hem op de NES en SNES al volop Mario-games en ik was altijd Luigi. Luigi met de L van Laura natuurlijk. De ultieme Player 2.
Maar goed, in Luigi’s Mansion schuift deze lange loodgieter toch echt door naar de hoofdrol. Het is heerlijk om Luigi als Player 1 te zien, vooral omdat hij daar zelf duidelijk anders over denkt. Hij slaakt kreetjes, kruipt soms helemaal in elkaar van angst en dat allemaal door een paar spoken die hij met zijn spokenzuiger gewoon uit de weg kan ruimen. We hebben dit al eerder ervaren op Nintendo Switch, namelijk in Luigi’s Mansion 3. Een plaatje van een game en een absoluut genot om te spelen.
Een beetje gek misschien, dat we nu van nummer 3 in 2019 naar nummer 2 gaan in 2024, maar er zit lang genoeg tussen om wel weer klaar te zijn voor een nieuw avontuur. Het spel is een remaster, dus je kunt rekenen op de exact zelfde game als op de 3DS, maar dan met een flinke grafische glans eroverheen. De resolutie is een stuk beter, maar er zijn ook extra details toegevoegd aan Luigi, waardoor hij nog interessanter is om naar te kijken. Het komt heel dichtbij het mooie Luigi’s Mansion 3.
Qua besturing geldt dat ook: als je al gewend bent om het spel te besturen met de extra analoge stick, dan ben je de gyroscoopbesturing van de 3DS zo vergeten. Het went sowieso snel. Sommige mensen vinden dat wat saai, maar het is nu eenmaal een veel natuurlijkere manier van besturen met zo’n stick, en het past echt bij gamen op de televisie. Niks mis mee dus, als je het mij vraagt. Qua gameplay is het echter andere koek. Het nadeel aan dit spel is dat je telkens opnieuw dezelfde stappen moet ondernemen: je hebt allemaal kleine missies en je moet telkens naar Professor E. Gadd om te overleggen. Dat voelt erg als backtracken en dat vond ik in Luigi’s Mansion 3 al iets te veel van het goede, laat staan in deze tweede game uit de franchise.
Om eerlijk te zijn zit ik sowieso niet zo te wachten op meneer Gadd. Hoewel zijn bemoeienissen voor te stellen zijn gezien de bange poeperd die hij op pad stuurt, kreeg ik soms bijna bel-angst als de telefoon weer rinkelde. Ik begon hem zelfs Professor Gat te noemen, kort voor gatver hij belt weer. Hij mag soms een handige uitleg geven en hij is natuurlijk op de proppen gekomen met de Ghostbusters-achtige spokenzuiger, maar eigenlijk ben ik hem liever kwijt dan rijk. En het rare is, dit is ook iets dat destijds al door reviewers werd genoemd op de 3DS: waarom heeft Nintendo hier niet iets geknipt en geschoren?
Er is afleiding. Je kunt naast de gewone verhaallijn ook de ScareScraper spelen, een soort hordemodus waarin je op elke verdieping van een gebouw allerlei spoken tegenkomt om te bestrijden met regelmatig een eindbaas. Een leuke afwisseling na het vele puzzelen wat je doet in de originele game, zeker omdat je het ook met andere mensen kunt spelen en dat maakt gamen toch vaak net even leuker, zeker bij dit type gameplay.
Al met al is dit absoluut een game om te kopen als je Luigi’s Mansion eerder hebt gespeeld. Het is een koddig spel waarin humor, puzzelen en vechten met elkaar worden afgewisseld, en dat ook nog met een erg mooi uiterlijk. Wel is het jammer dat Nintendo niet iets meer heeft veranderd aan het spel, want Professor Gaddver had er van mij echt wat minder prominent in mogen zitten. Of zou ik dat alleen maar zeggen omdat ik Luigi zo graag de spotlight geef?
