Selling Sunset, Emily in Paris, Perfect Match, Virgin River, Love is Blind.. Het zijn zowel geacteerde series als realityshows en er zitten zelfs spelshow-elementen in. En in sommige reality lijkende series wordt weer overduidelijk een heleboel geënsceneerd en gedramatiseerd: hoe dan ook, het zijn Netflix’ grootste guilty pleasures en die zijn verenigd in een app die Stories heet.
Die Stories zijn in sommige gevallen een soort datingsim, maar het zijn vooral verhalen die je kent uit deze producties. Je bent een kandidaat van Love is Blind, je start als nieuwe makelaar bij de mensen van het makelaarskantoor van Selling Sunset: de Opperheimer Group. Het leuke is dat de figuren allemaal precies lijken op de personen waarop ze horen te lijken en dat ziet er leuk uit.
Je kunt bij elke Story zien hoe je het speelt: Selling Sunset is horizontaal en Emily in Paris is verticaal. Fijn als je ondertussen ook iets anders doet op je telefoon en snel wil wisselen, al maakt het in de praktijk niet heel veel uit: ook in de horizontale houding kun je best snel even naar iets anders gaan. Het voordeel van deze verhalen is namelijk dat je geen zandloper hebt waar je rekening mee moet houden. Je hebt alle tijd om het lekker op je eigen tempo uit te vogelen.
Wat we zo grappig vinden aan deze spellen is dat ze precies hetzelfde gevoel meegeven als de series. Dat gevoel van: wat een crap, wie kijkt dit nou, terwijl je het zelf ook zit te kijken. Je wil het haten, maar eigenlijk is het toch te leuk om echt een hekel aan te hebben. Het is beschamend, maar niet zodanig beschamend dat je het daarom niet kijkt of speelt. Wel zijn het series en games die heel erg om mensen en drama’s draaien, dus als je actie verwacht of heel complexe verhalen, dan kun je het wel vergeten.
Hersenloos vermaak: we denken niet dat Netflix het heel erg zal vinden als we deze producties zo noemen. Er wordt vaak wel geprobeerd om er wat levenslessen in te stoppen, zoals met Too Hot To Handle, maar het wordt zodanig overschaduwd door het uiterlijk van de personen in de serie, dat de boodschap niet binnenkomt. Misschien zelfs niet eens gehoord wordt. Het is allemaal pracht en praal en daar is niks mis mee: het maakt het allemaal lekker om naar te kijken en waar je in de games niet de mensen ziet, is het alsnog grafisch zo aantrekkelijk gemaakt, dat het de aandacht trekt.
Is het een goedkope manier van games maken? Zeker, maar het is wel een groot succes, want anders zou Netflix er nooit zoveel van hebben. Het voelt dating sim-achtig aan, maar dat is het niet altijd. Wel gaat het vaak om het bedenken van een leuke comeback, al moet je dus altijd kiezen uit een paar opties die het spel je geeft. Welke invloed dat verder op het verloop van het spel heeft, dat is iet helemaal duidelijk, daar is het ook misschien vaak een wat te klein spel voor. Maar we denken zomaar dat dat mensen ook niet zo uitmaakt: dit is gewoon lekker vermaak, precies zoals het bronmateriaal.
