Als je een Mario Party-game gaat spelen, dan weet je eigenlijk al precies wat voor vlees je in de kuip hebt. Er zijn weinig games die zo voorspelbaar zijn als Mario Party, maar dan op een positieve manier. Je weet dat het een feestje is. Niet dat de games perfect zijn, want anders was er geen review nodig. Hoe zit dat met het nieuwe Mario Party Jamboree?
Wat eigenlijk altijd een succesverhaal is bij de Mario Party-games, dat is de opzet. Het is enorm laagdrempelig, je weet dat je allemaal leuke minigames met anderen kunt doen. Ook mensen die nooit gamen, kunnen toch meekomen omdat bij elk spelletje wordt uitgelegd hoe het werkt. Ook weet je dat je allerlei geliefde personages uit de Mario-franchise te zien krijgt. Dat is sowieso leuk. Ook het verrassingselement van welke spellen je te doen krijgt, is eigenlijk alleen maar tof. Je weet van tevoren nooit helemaal hoe het spel zich gaandeweg ontwikkelt.
Waar deze games zich vooral in onderscheiden, dat zijn de spelborden. Sommige spelborden zijn simpelweg minder leuk. Soms is het omdat ze niet spannend genoeg zijn, soms is het wat oneerlijk hoe bepaalde ‘willekeurige’ dingen afgesteld zijn. Het is ook niet makkelijk om zo’n bordspel-bord te maken op een manier die iedereen kan waarderen. Het blijft namelijk een vertragende factor, dat bord. Het verschil tussen de minigames waarin je snel-snel moet zijn versus dat spelbord waar je eigenlijk juist heel rustig achterover kunt hangen is groot.
Voor de een is dat heerlijk, even bijkomen na een stressmoment, voor de ander is dat verschil onaangenaam groot. En dat is eigenlijk waar Jamboree het juist zo goed doet: het is namelijk aanzienlijk meer aanpasbaar naar wens. Er zijn meer dan 20 personages om uit te kiezen, er zijn meer dan 100 minigames om te spelen en daarbij wordt ook bij vijftien mini-games gebruikgemaakt van de bewegingsbesturing van de Joy-Cons: weer even wat anders. Enerzijds heb je diverse speelborden die je nog kent van eerdere games, zoals Mario’s Regenboogkasteel en Westernland, anderzijds heb je nieuwe borden om te ontdekken, zoals Bowser’s Vulkaanbasis. Je kunt in elk bord weer hun eigen manieren vinden om anderen dwars te liggen. Denk aan het verkopen van nep-sterren door Bowser.
De troef is vooral dat je kunt kiezen voor die onvoorspelbaarheid, maar ook de optie hebt tot de expertmodus. Bij die laatste variant speel je altijd twaalf beurten en is er een bonusster die vast wordt gelegd aan het begin van het spel. Die sterren zijn belangrijk, want wie er de meeste heeft wint. De expertmodus is daarin wat meer rechttoe rechtaan: in de gewone Mario Party-modus is het veel meer willekeurig wat er allemaal gebeurt. Als je meer controle wil hebben en niet kunt waarderen dat ‘alles kan gebeuren’, moet je zeker de expertmodus gebruiken.
Het is gaaf om te zien dat Nintendo er alles aan heeft gedaan om dit spel, dat al zo enorm toegankelijk was, nog toegankelijker te maken. En laten we ook het plezier niet vergeten, dat we elke keer bij al die rare mini-games weer ervaren. Het zijn soms zulke idiote spellen, zoals allemaal op een Yoshi een berg oprennen, of flipperen met een flipperkast, spijkers in hout slaan, een knikkerbaan: op een bepaald moment hangen Donkey Kong en Mario zelfs op zo’n banaan achter een boot of sta je allemaal kruiden in een soep van Waluigi te gooien. Vaak ben je zo gefocust op presteren dat je vergeet te bedenken hoe absurd het soms is. Vergeet dat dus niet, af en toe even een seconde te beseffen wat je nu precies met je vrienden of familie aan het doen bent.
Het maakt de game nog gekker, grappiger en uiteindelijk nog meer de moeite waard. Wat mij betreft is dit een must-have. Als je je een keer verveelt of als je denkt: help, er komen mensen langs, wat moeten we gaan doen? Op die momenten is Mario Party geweldig. Of als je op een kind moet passen, of gewoon met je vrienden even wat luchtigs wil doen in een zware periode. Er zijn zoveel momenten waarop Mario Party prima van toepassing kan zijn: en je wordt er gegarandeerd vrolijk van. Hoewel, tenzij je uit het oog verliest dat het toch het maar gewoon een spelletje is…
