De nieuwe Netflix-film Lonely Planet bewijst het maar weer: romcoms die het jaren ‘90-stramien volgen kunnen eigenlijk niet meer. Al die rolbevestigende patronen, maar ook omdat het leven nu niet meer zo in elkaar zit. We willen meer, Netflix, en dan niet meer Lonely Planet, maar meer verscheidenheid in romcoms. Dit zijn vijf redenen waarom een romcom van het kaliber van Lonely Planet anno 2024 niet meer werkt.
Natuurlijk is het niet leuk om in een film alleen maar naar iemand te zitten kijken die op haar laptop aan het tikken is, maar heeft Laura Derns personage in Lonely Planet geen deadline? Neem het van iemand met veel deadlines aan: dat je verliefd op iemand bent zorgt niet dat je werk je ineens niet meer kan schelen. Natuurlijk stel je soms wel eens prioriteiten en denk je: ik doe mijn werk wel iets later, maar zo’n ommezwaai die de dame uit deze flick maakt is bizar te noemen.
Eerst zit ze als een gek te tikken, maar als ze verliefd is maakt haar laptop ineens plaats voor een notitieboekje of haalt ze zelfs haar schouders op dat ze niet gaat tikken. Waarom zien we haar niet worstelen met dat werk dat af moet zijn? En toch zijn het altijd ondanks die werkethiek vaak succesvolle mensen die geweldig zijn in hun job. Vooral vaak auteurs, die we dan vooraf en achteraf een interview zien geven met een groot publiek erbij. En dat voor iemand die het boek dat ze schrijft niet eens van een back-up voorziet (wat overigens knap is in een wereld die voor 80 procent in de cloud werkt).
Het is geen populair onderwerp, we weten het, maar als er al seks plaatsvindt in een romcom, dan is dat zelfs anno 2024 vaak nog steeds heel erg gefocust op de man. Hij zoent haar vol passie, ze komen de deur binnen terwijl ze een half kledingstuk bij elkaar uittrekken en dan doet hij haar vaak tegen de muur en is het na vijf bewegingen en wat gekreun voorbij. Nu hoeft een vrouw niet altijd de grote ‘O’ te hebben, maar met elkaar ‘naar bed’ gaan blijft een heel man gefocust iets en dat is zo vreemd voor een genre dat toch voornamelijk vrouwen aanspreekt.
Je kunt stellen dat het misschien niet zo sexy is als het langer duurt of dat het weergeven van de dingen die vaak gebeuren om een vrouw een orgasme te geven misschien minder geschikt is voor een romcom, maar komt dat niet juist omdat die wham-bam-thank-you-mam-mentaliteit zo diepgeworteld is in -voornamelijk- romcoms? Tijd om daar eens verandering in te brengen, we zien in series ook vaak genoeg dat het ook als het om het vrouwelijke hoogtepunt gaat in een paar seconden te tonen is (en op een nette manier).
Waar zombie-apocalypsen en alien-bezoeken ook eigenlijk altijd alleen in de Verenigde Staten plaatsvinden in films, zo zien we in romcoms vaak dat Amerikanen ergens heenreizen en dan allemaal buitenlandse mensen ontmoeten uit het land waar ze op reis zijn, maar die eigenlijk alleen maar als een soort lakei dienen. Want Amerikanen vallen op Amerikanen. Nu is dat in Lonely Planet wel iets anders, want hij is niet helemaal Amerikaans natuurlijk, maar hij moet wel een soort Amerikaan voorstellen. Als je lang over dit concept nadenkt, dan besef je je hoe idioot het eigenlijk is dat we steeds naar films kijken waarin Amerikanen over de hele wereld reizen vol met fantastische mensen, om vervolgens elkaar weer te vinden.
In de jaren ‘90 zwijmelden we misschien allemaal nog weg bij een romcom, maar we leven in een andere tijd. Een tijd van deepfake-porno, dating-apps waarin je mensen wegswipet, meer scheidingen. Actie in de taxi, zoals men dat in Nederland ook graag zegt. Een verhaal vertellen over een man en een vrouw die elkaar ontmoeten en dan overduidelijk niet meteen, maar wel later verliefd worden: het is gewoon te saai. Zelfs als je een soort van flirt met vreemdgaan, zoals we zagen in Lonely Planet: daarmee red je het gewoon niet. Zorg voor een beetje meer vuurwerk, een beetje meer complexiteit; het hoeft daarmee niet meteen een drama te worden, maar er kan zeker aan gewerkt worden om de kijker af en toe even volledig op het verkeerde been te zetten.
We willen het niet meer, die romcom met dat happy end. Althans: het einde moet wel happy zijn, anders is het een ander genre, maar waarom eindigen mensen zelden gewoon alleen en zijn ze daar gelukkig mee? Normaliseer de happy single die mooie ervaringen en herinneringen koestert, maar toch echt een rijk leven heeft. Een romcom is echt nog steeds een romcom zonder vliegveldscene of allesbetekenende kus aan het einde. Er zijn een paar romcoms die dit hebben gedurfd, maar het zijn er nog veel te weinig.
Lonely Planet is nu te zien op Netflix.
