Het begint een beetje als de gemiddelde video van Mr. Beast: je wordt meteen middenin de actie gegooid. Het voelt heerlijk, maar het kost even wat tijd om daarvan bij te komen. Tijd die regisseur James Gunn je geeft, maar waar je wel even op moet wachten. Dat is niet erg: deze film kijkt mede door zijn rollercoaster van special effects en toffe camerastandpunten heerlijk weg. Maar, het is ook de laatste film met de Guardians zoals we die kennen, wat het een emotioneel geheel maakt.
Dat emotionele komt niet eens zozeer door het feit dat dit de laatste keer is dat we deze groep mensen bij elkaar zien, het komt ook omdat er een heel verdrietig verhaal wordt verteld dat begint met de kleinste, schattigste babywasberen ooit. Wanneer Rocket gewond raakt bij een aanvaring met een bepaalde gouden man, moeten zijn vrienden Star-Lord en co naar een andere planeet reizen om de ‘resetcode’ van de door Bradley Cooper ingesproken wasbeer te vinden en hun vriend te redden. Wat volgt is een prent waarin we zowel de Guardians hun avonturen zien beleven op hun tocht naar de oplossing voor Rocket, als getrakteerd worden op de herinneringen en trauma’s van Rocket.
De babywasbeertjes zijn ook zo’n herinnering. Ze zijn in kooitjes gestopt om experimenten op te doen. Dat die experimenteren nog bizarder zijn dan je zou denken, dat ontdek je wanneer je in de film andere varianten van deze proefkonijnen tegenkomt. Het is even schrikken, het is een beetje horror, maar Gunn weet door het verhaal van die dieren een eng realistisch beeld te scheppen dat zo zijn parallellen heeft met de echte wereld.
Ja, in deze superheldenfilm die zich ergens in de ruimte afspeelt en waarin wasberen kunnen praten en een boom alleen maar hetzelfde zegt, gaat een soort kritiek schuil op waar we op aarde mee bezig zijn. Het begint subtiel, maar later in de film wordt heel pijnlijk duidelijk dat het bewuste keuzes zijn die alles met ons te maken hebben. Al dat gestunt met dieren, al die technologische ontwikkelingen, voor wie zijn die uiteindelijk eigenlijk bedoeld, wordt daar wel over nagedacht? Hoe maakbaar is leven? Het zijn geen ethische kwesties waarmee je de Guardians snel zal associëren, maar geen zorgen: dit is en blijft een Guardians-film die regelmatig serieuze momenten uiterst lomp afbreekt met humor.
Verder valt op dat onze opperleider Star-Lord (gespeeld door Chris Pratt), zichzelf niet meer is. Sinds Gamora op een ander moment in het Marvel-universum uit zijn handen is geglipt, is er nog weinig over van de vrolijk dansende spacecowboy die Star-Lord ooit was. Hij zuipt en hij slaapt en hij is een zielig hoopje mens. En daar lijkt hij maar moeilijk van te herstellen. Dit is niet de Star-Lord uit de tijd dat hij nog naar de Awesome Mix Vol 1 of 2 luisterde. Enerzijds heeft dat een doel dat we zeker niet zullen spoilen, anderzijds voelt het daardoor wat minder verdrietig om afscheid te nemen van deze groep: er is zoveel veranderd.
Mochten personages in de film wel van gedrag of keuzes veranderen, dan wordt het ‘waarom’ of ‘hoe’ in deze film niet echt context gegeven. Misschien is dat die Mr. Beast-achtige manier van monteren, maar waarom bepaalde personages tot de conclusie komen om iets toch wel te doen, dat wil je als kijker graag weten. Je kunt elf gissen en flink in de buurt komen, maar Gunn had de kijker hierin wel iets meer aan de hand mogen meenemen. Ook al zijn het veel personages, het had best in de film gepast. Er gebeurt namelijk ook weer niet zo heel veel.
Dat laatste is overigens geen kritiek, want het past ook wel bij het eindigende karakter ervan. We zien Chris Pratt, Zoe Saldana, Dave Bautista, Vin Diesel (Groot), Bradley Cooper (Rocket), Karen Gillan en Pom Klementieff nog een keertje als de Guardians bij elkaar. Zoals we al schreven in onze rapportage over het gala van de film in Disneyland Paris, voelde de groep als gekozen familie en als iets heel bijzonders, aldus Karen Gillian en Zoe Saldana, die al heeft aangegeven hierna niet meer in de groene huid van Gamora te willen kruipen.
Guardians of the Galaxy Vol 3 is in veel opzichten een afscheid van een filmfranchise en een team waarvan we enorm hebben genoten. Een waar genoegen om met deze groep gekken weer op pad te gaan. Ze komen ook weer allerlei nieuwe weirdo’s tegen. Ook al wordt niet elk eindje aan elkaar geknoopt, deze film zit goed in elkaar. En misschien is het daardoor juist weer wél heel erg Guardians: een beetje rebels.
Het is een heel vermakelijke film, maar hij voelt niet in alle opzichten even zeer als een Guardians of the Galaxy-film. Je wordt weliswaar op een geweldige reis, een super-avontuur meegenomen en het maakt van begin tot einde indruk met zijn emotionele verhaal, de geweldige kostuums en art direction en gewoon het weerzien van deze toffe groep, maar er missen ook een paar dingen. De film is aanzienlijk minder een opeenvolging van grappen en grollen als de eerste films wel waren.
Ook is de muziek, die juist zo belangrijk is voor deze franchise, niet helemaal wat het hoort te zijn. Maar goed, daarvan heeft Gunn ook gezegd dat hij er stress over had. Awesome Mix Vol. 1 en Vol. 2 konden beide teren op de geweldige jaren ‘70, terwijl deze derde film door het MP3-speler-achtige apparaat van Peter Quill toch anders is. Er wordt uit allerlei decennia geput en het gaat qua audio alle kanten op. Het sterke begin met Creep zet wel de toon, maar later ebt die toon een beetje weg door de keuze voor nummers die iets minder sterk zijn.
Guardians of the Galaxy Vol. 3 is een levendige thrill ride, al is er ook veel ruimte voor het thema afscheid. Dat maakt de film niet zwaar op de hand: het blijft wel een luchtige Marvel-ondertoon houden, al is een doos tissues geen overbodige luxe. Het wordt soms makkelijk gemaakt om afscheid te nemen, maar uiteindelijk is het toch een harde dobber. Dank je wel James Gunn, die niet schroomde om overal rigoureus het mes in te zetten. Ook als dat schattige wasbeertjes zijn.
Guardians of the Galaxy Vol. 3 is vanaf 3 mei in de bioscoop.
