Marvel had vorig jaar The Marvels, andere Marvel heeft dit jaar Madame Web. ‘Andere Marvel’, daarmee bedoelen we Sony’s variant van Marvel en dat betekent: Spider-Man. Madame Web is een personage uit de comics van de spinnenman en nu heeft ze haar eigen film. En dat is enerzijds een duizelingwekkende prent en anderzijds wel een heel veilig verhaal.
Het begint allemaal in Peru, bij een stel spinnen, met een zwangere vrouw die verraden wordt. Al snel gaan we door naar een jonge vrouw, de geredde baby in de buik, die opgegroeid is tot ambulancechauffeur. Ze doet gewoon haar werk en maakt plezier met haar collega Ben (natuurlijk Parker), tot ze op een dag een bijna-dood-ervaring heeft. Of misschien wel helemaal dood, maar weer tot leven wordt geduwd. In ieder geval is na dat moment niets meer hetzelfde: ze heeft rare flashbacks en visioenen van wat er komen gaat.
We pauzeren de vertelling hier, want die flashbacks en visioenen zijn heftig. Heftig in de zin van: irritant. Vaak duren ze lang, heb je als kijker allang door wat er gaande is en vraag je je af wanneer ze dat zelf eindelijk eens ontdekt. Je voelt je als kijker niet erg serieus genomen: het lijkt wel alsof je naar een kinderfilm kijkt waarvan je allang de clou al weet, maar je zit te wachten tot de rest dat ook eindelijk doorheeft.
Maar dat moment van die visioenen uitvogelen duurt dus erg lang en uiteindelijk wordt er juist wat gehaast over gedaan. Dat geldt ook voor de film zelf: soms wordt er op zo’n beweeglijke manier gefilmd dat je kotsmisselijk wordt, en aan de andere kant is de film ontzettend veilig en juist helemaal niet zo spannend als dat ‘speelse’ cameraspel moet doen geloven. We moesten in de bioscoop echt soms wegkijken om niet misselijk te worden, en uiteindelijk elkaar soms even aanstoten om niet in slaap te vallen.
Dat is jammer, want juist omdat het al een wat beladen onderwerp is, de ‘vrouwensuperheldenfilm’, helpt het niet dat zowel The Marvels het niet zo superlekker deed als deze -die echt tegenvalt-. Zelfs als je de film kijkt zoals hij -denk ik- bedoeld is, namelijk als een soort ode aan de oude comicbooks, dan nog is het niet leuk. Die hints naar de strips en de campy-ness van die comics had er dan meer in moeten zitten. Nu is het dat net niet. Het is ook niet grappig of charmant.
De drie jonge meisjes die door Madame Web onder haar hoede worden genomen omdat Ezekiel (een soort moeras-Spider-Man) zijn echt textbook comic-personages, maar het voelt vaak vooral alsof je naar het begin van een filmpje op een bepaalde online hub zit te kijken voor 18+’ers, zeker omdat Sydney Sweeney ook nog eens gecast is en dan ook nog een nerdy bril en een schoolmeisjes-outfit draagt. In dat opzicht voelt het ook een beetje ouderwets.
Het is onduidelijk wat nu precies de bedoeling is van Madame Web. Is het alleen een opzetje van een personage dat later misschien nog eens in een grotere Marvel-film voorbij komt? Was dit even nodig om te zorgen dat er meer vrouwelijke stemmen te horen zijn in het Marvel-universum? Het is zo zonde dat Dakota Johnson, die echt wel leuk kan acteren, deze rol op zich heeft genomen. We snappen het wel: natuurlijk wil je deel uitmaken van Marvel, maar dit is Sony-Marvel, niet Disney-Marvel, en dat is merkbaar. Het is niet aardig om te zeggen, maar we hopen Madame Web niet meer te zien. Niet in onze dromen, niet in onze visioenen en vooral niet op het witte doek.
