Ik heb een dag gemist. Sinds we begonnen zijn met de dagelijkse columns vroeg ik me af hoe lang het goed zou gaan voordat er onverhoopt een dag overgeslagen zou worden. Het is gisteren geweest. En met reden, want games stonden nauwelijks op het programma gisteren. Mijn oma, die stond op het programma. We namen samen voor de laatste keer afscheid van haar man en dat zet je altijd even aan het denken, zo’n dag. Altahns, dat is zo voor de iets ouderen onder ons. Een van mijn achterneefjes echter heeft het met de begrafenis nog wel weten stil te houden, maar is tijdens de koffietafel ongenadig in zijn DS gedoken.
Want hij had ze nog niet allemaal gevangen, dode overgrootouder of niet. Er was verder niks te beleven voor hem daar, aangezien er toch alleen maar oude familievetes uitgevochten/goede herrinneringen opgehaald werden door de rest van de aanwezigen, dus ik snap het wel. Sterker nog: ik heb zelf ook geprobeerd om een beetje aan escapisme te doen door even wat te gaan spelen nadat alles was afgelopen en ik kapot moe thuis zat. Mijn Vita was niet afgeleverd bij de buren (die heb ik vanmiddag pas gehad, verdomme) dus ben ik maar Asura’s Wrath gaan spelen. Het was in die specifieke situatie niet eens een slechte match, moet ik zeggen. Maar nu zijn we een dag verder. En dus gaan we verder, zoals dat gaat, of je nu iets mist of niet.
