Wat is een goede prijs voor een DLC? Waar ligt de verhouding kwaliteit/kwantiteit? Deze vragen spoken altijd door het hoofd van de recensent, maar in sommige gevallen ietsje meer. Bij Bioshock: Infinite Burial at Sea bijvoorbeeld. Irrational Games maakte er een solide en spannende shooter van, alleen is hij best kort en daarom erg prijzig.
Met Burial At Sea keren we terug naar de onderwaterstad Rapture, of liever gezegd: een alternatieve versie ervan. Booker DeWitt krijgt een tip van femme fatale Elizabeth over het verblijf van zijn dochter. Daarvoor moeten ze eerst naar de befaamde Sander Cohen van de eerste Bioshock. De psychotische kunstenaar schijnt namelijk meer te weten van de ontvoering. Het duo komt echter niet zomaar zijn club binnen, daarvoor moet eerst een masker worden gevonden.
De zoektocht naar het konijnenmasker leidt tot een bescheiden rondleiding van Rapture vóór de fatale burgeroorlog. Bioshock-fans kunnen zich weer laven aan de prachtige uitzichten onder de oceaan. Er zijn voldoende conversaties om naar te luisteren, waarbij overigens de meesten over de bekende Andrew Ryan, Frank Fontaine en bepaalde kleine zusters gaan. Veel meer dan de toerist uithangen doen we niet in dat eerste half uur, maar het is een aardig gebaar richting de fans.
Het echte werk begint pas als Booker en Elizabeth naar Fontaine’s warenhuis worden gestuurd. Al snel blijkt dat je heel voorzichtig en tactisch te werk moet gaan. Kogels en Eve (de Rapture variant van Salts) zijn schaars en vijanden komen in grote getale voor. Daarnaast beschikt ieder vuurwapen over veel minder ammunitie dan in eerdere delen. Het gevolg: steeds blijf je naar je kogelvoorraad kijken en daarop bepaal je volgende stap. Het maakt de DLC een stuk spannender en hectischer dan Bioshock Infinite.
Een andere consequentie is dat je iedere hoek afspeurt naar voorraden. Burial At Sea geeft je daarbij alle ruimte. Infinite was een voornamelijk lineaire game, deze DLC laat je regelmatig (lichtjes) van het pad afwijken. De game beloont je nieuwsgierigheid en vindingrijkheid met broodnodige ammunitie en wapens. Uiteraard blijf je van A naar B lopen, maar de afleiding is erg welkom en doet denken aan de eerste Bioshock.
Over herinneringen gesproken. Herinneren jullie de – en we quoten even Atlas – “Gaddem Sploicers” nog? Ze zijn weer terug en net zo krankzinnig. Hun bizar gebrabbel voelt weer heerlijk onaangenaam aan, zoals de serveerster die tegen de doden krijst dat ‘ze met hun mond dicht moeten eten’. Helaas bieden ze weinig variatie. Ze dragen knuppels, vuurwapens en er is één die ijspegels gooit, maar dat is het. Geen Spider- of Houdinisplicers – en die worden toch gemist.
Er zijn wel voldoende wapens en plasmids om deze maniakken van je af te houden. Dit keer kan je gelukkig meer dan twee wapens tegelijk dragen, maar vreemd genoeg kan je maar tussen twee wisselen. De anderen zul je met het selectiewiel moeten selecteren – erg vervelend voor de PC-gamer. Nieuwkomers zijn een hittewapen en de Old Man Winter plasmid (om tegenstanders te bevriezen). Helaas kunnen we pas de laatste twintig minuten met het eerste wapen aan de slag.
Veel tijd kent de game sowieso niet. Burial at Sea is een erg korte game. Snelle spelers kunnen hem in twee uur uitspelen, degenen die alles willen uitpluizen doen er drie tot (heel misschien) vier uur over. De producer van Irrational Games Ken Levine wilde persé kwaliteit boven kwantiteit hebben. Begrijpelijk, maar als we 15 euro moeten neertellen voor een download dan zien we toch graag wat meer – vooral als je het eerste half uur voornamelijk door Rapture rent.
Misschien dat de fans daarom even moeten wachten op een korting. Helaas voor hen eindigt het eerste deel van Burial at Sea zo spectaculair dat ze hem waarschijnlijk wel moeten kopen. De kans is namelijk te groot dat een of andere internetidioot de finale voor hen gaat verklappen. Want serieus: dit WHAT gevoel wil je niet missen. Voor de rest is deze DLC een solide shooter die wel erg snel eindigt om vijftien euro te rechtvaardigen. Kopen met korting daarom.
