Als mensen roepen dat games alleen maar over schieten gaan, als ze roepen dat het allemaal kinderspel is, oftewel als mensen zielig doen over games als medium, dan kun je altijd nog de indiescene erbij slepen. De zogenaamde kunstige games, vermomd als interactieve ervaring. Daar is Bohm er ééntje van, zonder twijfel: deze indie as fuck non-game van ontwikkelaar Monobanda uit Nederland draait er om dat je de groei van een boom kunt beïnvloeden, als je genoeg geduld hebt om het resultaat af te wachten.
Of, om de tekst op de pagina van de subsidiërende instantie (het gamefonds) te gebruiken:
In Bohm bestuurt de speler een boom, maar lijkt in eerste instantie geen invloed te hebben op het groeiproces. Wanneer de speler enig geduld opbrengt, blijkt er van alles mogelijk te zijn. Bohm speelt op een interessante manier met de gameplay van meer conventionele games, waarin doorgaans een grote snelheid van handelen is vereist.
En ja, er is subsidie afgegeven voor dit project, zo’n €50.000 om precies te zijn. Ze hopen dit startkapitaal te gebruiken om zolang aan Bohm te werken totdat ze een uitgever vinden die deze non-game op de downloadservices Xbox Live Arcade of Playstation Network wil gaan uitbrengen. Er is nog een redelijke weg te gaan, maar ontwikkelaar Niki Smit van Monobanda was tijdens zijn presentatie op het afgelopen Gamelab-evenement in Amsterdam hoopvol dat de “rustgevende en poëtische ervaring” zijn markt wel gaat vinden.
Het gekke is: dat zou zomaar eens kunnen. Als je niet langer dan vijf jaar geleden had gezegd dat een game als Flower, waarin je nauwelijks meer doet dan de richting aangeven terwijl de game zichzelf speelt, een groot succes zou worden onder de game-enthousiasten en een flinke hoeveelheid verkopen en pers zou genereren zou je niet serieus genomen zijn. Maar de verschillende smaken binnen het medium maken de arthouse-variant van games wel degelijk levensvatbaar.
Gelukkig, lijkt me. Want ondanks dat het idee van Bohm gaaf is, zou ik het niet willen spelen. Maar de kans dat het van invloed gaat zijn op een later uit te brengen games is er, al kan dat een hele andere vorm aannemen als je nu zou denken. Misschien herinner je je nog dat Peter Molyneux fameus claimde dat je in Fable een zaadje kon planten en het later zou kunnen zien als volgroeide boom? Dat is hem natuurlijk nooit gelukt, maar Bohm pakt die belofte en doet er iets mee, iets dat je -als ze hun doel bereiken- laat nadenken.
Over bomen, over controle en vermoedelijk ook over wat een game is. En gelijk hebben ze.
