Doom is echt een begrip in de gamewereld wat naast grote helden als Wolfenstein en Half-Life op een voetstuk staat. Het origineel zal wellicht nooit gespeeld zijn door de wat jongere gamers, maar eens in de zoveel tijd komt er een nieuw deel uit en kan iedereen weer genieten van de typische snelle actie en watervallen aan bloed tijdens de gevechten tegen alles wat de hel maar kan uitspugen qua vijanden. Zo ook komt er nu dus weer een nieuwe versie uit en is het weer tijd voor ouderwetse shooter-actie.
Laten we er maar gewoon direct induiken. Als je de game start wordt je wakker op een stenen tafel met om je heen enkel wat demonische tekens aan de muur en voornamelijk veel bloed. Je springt van de tafel en kan direct aan de slag met je pistool tegen de eerste hel-demonen. In de volgende kamer vind je al snel je ruimtepak en dit is zo’n beetje alle info die je krijgt. Je krijgt wel kleine brokjes data via hologrammen die je vertellen wat er is gebeurd, maar het blijft allemaal erg oppervlakkig. Verderop in de game wordt het dan wel al iets duidelijker als je eenmaal speciale pilaren tegenkomt. Als je deze activeert krijg je een uitleg van een demon die je een verhaal uit de doeken doet van een mythische krijger, genaamd Doom-Slayer, welke als een dolle door de hel raasde en uit was op wraak. Voor de kenners is het dan een punt van herkenning, want in de voorgaande delen speelde je zelf al voor Doom-Slayer en blijkbaar mag je dit in het nieuwste deel nog een keer doen gezien de Union Aerospace Corporation (UAC) er weer een drama van heeft gemaakt op Mars en weer de nodige demonen heeft losgelaten. What else is new zou je bijna zeggen.
De game wisselt steeds vrij snel af van levels op Mars en levels in de hel. Dat hierin een logisch redenatie waarom dat is enigszins ontbreekt, is eigenlijk geen verassing. In geen enkele Doom titel heeft ooit veel verhaal of structuur gezeten. Ook in dit deel is het gewoon zaak om zo snel als mogelijk van punt A naar B te rennen, ondertussen zoveel als mogelijk demonen om te leggen en hierna jezelf te meten met de grote eindbaas. Je moet verder ook niet veel interactie verwachten in de game want buiten demonen zijn er slechts twee andere mensen aanwezig, waarvan een zelfs slechts een hologram is. Het hologram komt in de vorm van dokter Hayden, die op Mars voor de UAC werkte en alles helemaal mis zag gaan. Hayden heeft als laatste redmiddel dan ook gekozen om jou weer te laten ontwaken om de strijd nogmaals aan te gaan met de Hel. Hayden zal je hier en daar tips geven of trachten je van uitleg te voorzien. De andere persoon is Olivia Pierce. Feitelijk is zij de grote slechterik van deze game gezien ze door haar ziel aan de duivel te verkopen verantwoordelijk is voor de huidige status van Mars en wat daar rondloopt. Echter ga je haar maar zo’n drie keer tegenkomen in de game en het verhaal waarom ze dit allemaal gedaan heeft wordt nergens echt uit de doeken gedaan.
Iets wat ik jammer vind is dat de bekende schrikmomenten zo goed als weg zijn. Waar je in Doom 3 soms half uit je stoel viel als er plots een demon uit de schaduwen sprong zie je de vijanden hier eigenlijk al van meters ver op je af komen. Ook helpt het niet dat je veelal speelt in afgesloten gebieden en je hier niet uit kunt voordat je de groep demonen hebt verslagen. Het voelt alsof je van arena naar arena rent. Ik wil niet per se zeggen dat dit heel slecht is, want deze arena’s zijn wel van redelijk formaat en liggen tjokvol ammo, armor en andere power-ups. Echter merkte ik zelfs op de normale moeilijkheidsgraad dat je kogels er wel redelijk rap doorheen gaan en dat ammo soms wel een probleem wordt. Terugvallen op je pistool met oneindige kogels is dan je laatste redmiddel, maar later in de game voelt dat als een katapult tegen een T-rex. Het is dus echt zaak om zo snel als mogelijk je ruimtepak te upgraden zodat je meer ammo kunt meedragen.
Het upgraden van je pak of je wapens doe je door middel van het vinden van “pure energie” of door middel van het vinden van runes. Deze runes geven je pak of wapen specifieke eigenschappen. Je vindt deze door opdrachten te vervullen zoals een aantal kills met een specifieke wapen of het verzamelen van objecten. Gezien de runes niet allemaal even nuttig zijn steekt het wat minimaal af tegen de standaard upgrades, maar het is nog wel de moeite.
Doom stond altijd al bekend als een game waar bloed en geweld niet geschuwd werd en tevens bracht het ons het begrip BFG (Big Fucking Gun). De ontwikkelaar heeft er in deze game nog geprobeerd een schepje bovenop te doen en heeft de Glory Kill in het leven geroepen. Als je een vijand bijna dood hebt gekregen kun je hem afmaken middels zo’n Glory Kill. Kort gezegd komt dit erop neer dat je hem doodslaat met zijn eigen ledematen, een oog eruit rukt en hem dit daarna door zijn strot duwt, et cetera. Ik denk dat je jezelf er wel iets bij kunt voorstellen. Het maken van zo’n Glory Kill zorgt er ook voor dat de vijand nog extra health of ammo laat vallen dus het heeft ook nog wel een soort van functie.
Om nog even terug te komen op de BFG: het was altijd al een laatste redmiddel, maar de gun heeft slechts 3 kogels (en ik heb nog geen nieuwe gevonden als deze er al zijn) dus kies je moment om deze te gebruiken goed. Groot voordeel is wel dat echt alle vijanden op je beeldscherm instant dood gaan en je tegen bazen heel veel schade aanricht.
Qua moeilijkheidsgraad moet ik zeggen dat dit deel wel vrij simpel aanvoelt (op het probleem met ammo na dan). Waar je in voorgaande delen nog wel eens speciale acties moest uithalen of zwakke plekken moest zoeken zul je nu veelal gewoon zoveel mogelijk kogels in je vijanden moeten pompen en ze sterven vanzelf een keer. Dat ook vaak de kogels of raketten van je tegenstander van mijlen ver te zien zijn en het feit dat je als speler eigenlijk sneller kunt bewegen dan deze projectielen maakt het wel heel simpel. Zolang je maar genoeg beweegt is er eigenlijk geen reden om te sterven, daar komt het simpelweg op neer. Ja, als je de game uitgespeeld hebt komen er nog twee hardere moeilijkheidsgraden bij en moet je wel je best doen, maar extreem moeilijk wordt het nooit. Je kunt dan ook in een goede twaalf uur door de game heen zijn als je geen rare fratsen uithaalt en je alle extra’s links laat liggen.
Op grafisch gebied maakt de game het wel weer helemaal waar. Ik heb de review gedaan op de PC en ondanks de hoge systeemeisen loopt de game ook op de wat mindere PC’s echt nog soepel. De wereld oogt dynamisch, de lichteffecten zijn heel knap gedaan en dit alles gebeurt vrijwel zonder haperingen of grafische glitches. Qua audio is het geen hoogstandje maar wel gewoon wat je mag verwachten van een game uit 2016.
Uiteraard leent de snelle actie van Doom zich prima voor multiplayer en heeft ID software dit voor het eerst toegepast. In totaal kun je los gaan in een negental levels variërend van ijslevels, grot-settings of de hel, uiteraard. Ook zijn alle standaard modi voor shooters aanwezig. Wat wel even wennen was is dat je alles kunt vinden in de multiplayer, maar geen wapens. Je kiest deze op voorhand en je moet jezelf er maar mee zien te redden. Je unlockt gaandeweg je stijgt in level meer wapens die tot je beschikking komen. Dit levelen gaat nog redelijk vlot vond ik en zelfs als je niet veel potjes wint krijg je nog best rap wat beloningen. De max ligt op 20 levels dus je hoeft er niet al te lang over te doen. Verder speelt de multiplayer gewoon prima en vrij stabiel.
Snapmap is ook een nieuwe feature in de wereld van Doom. Je kunt deze tool gebruiken om eigen maps/campaigns te ontwikkelen en deze met je vrienden of de rest van de wereld te delen. Uiteraard kun je hierin ook levels van anderen downloaden als het ontwikkelen je teveel werk is. In Snapmap ben je gebonden aan een aantal regels. Je moet niet verwachten dat je maps dus vol kunt proppen met honderden vijanden, maar dat je de levels dus speelbaar houdt. Verder is de tool zo gebruiksvriendelijk als mogelijk gemaakt en zijn er tutorials die alle functies tot in detail uitleggen. Je hebt geen verstand van programmeren nodig. Echt alle functies, ontwerpen en demonen die je in de normale game tegenkomt staan tot je beschikking en word je enkel gelimiteerd door je verbeelding.
Doom is dus op enkele aanpassingen na redelijk trouw gebleven aan de originele games. Nog steeds draait het simpelweg om knallen, killen en overleven. De snelheid van je karakter is ook behouden en het is eigenlijk gewoon weer even een klein nostalgisch feestje als je de game speelt. Ja, het brengt misschien geen grote vernieuwingen en nee, het kent geen geweldig verhaal. Daarentegen krijg je gewoon een degelijke shooter die lekker over de top durft te gaan, gewoon goed werkt en die grafisch ook
nog eens flink uitpakt. Soms is dat gewoon genoeg.
