Dragon Ball games zijn er te over, maar memorabel zijn ze nooit. Dus wat doe je als je Bandai Namco heet? Je gaat op zoek naar een uitstekende ontwikkelaar, en laat Arc System Works net even niets om handen hebben.
Arc System Works is los. Niet dat ze ooit matig waren; geen kwaad over Guilty Gear, BlazBlue en Persona 4 Arena. Maar het grote publiek had nooit van ze gehoord. Toen besloten ze eens met de Unreal Engine 3 te spelen – en de gevolgen blijken spectaculair, ook in Dragon Ball FighterZ.
Hoe spectaculair? Nou, wat dacht je van een tegenstander door een berg rammen, enorme explosies en gigantische laserstralen? En nu komt het: dit veroorzaak je allemaal door herhaaldelijk één knop in te rammen.
Dragon Ball FighterZ is een genot voor de casual gamer. Wie gewoon een potje wil rossen, kan los in de story mode. Zelden wordt het moeilijk, maar altijd blijft het spectaculair en de game geeft je regelmatig een kleine training welke (basis) moves je allemaal kan gebruiken.
De DBZ-fan wordt ook ruimhartig bediend. Dragon Ball FighterZ zit tjokvol verwijzingen naar de serie, van kleine quotes tot supermoves. De Chiaotzu opoffering is zelfs een heuse move hier – tragisch en hilarisch tegelijk.
De fighterkenners hoeven overigens niet te vrezen, Arc System Works biedt voor hen meer dan voldoende diepgang – zonder overigens te ingewikkeld te worden. Kort gezegd: het heeft hetzelfde idee als Marvel versus Capcom.
Je vecht met een team van drie vechters (in totaal zijn er 23 karakters) in een zes man tag match. Naast de “standaard” (super)moves, tags en wissels beschikt ieder personage over een dragon rush (tegen blokgrage mensen), teleportaties en een superdash (tegen projectielen voor air juggles).
De laatste drie zorgen voor extra dynamiek in de gevechten, vooral voor de experts. Je kan nooit helemaal vertrouwen op je verdediging, footsies of je standaard tactieken. Dit merkte ik toen ik als beginneling even een potje ging doen tegen een vriend van me die er al twintig uur op had. Ik werd afgeslacht.
Dat brengt mij op een punt dat ik iedere keer moet maken als ik een fighting game recenseer. Dragon Ball FighterZ legt je de basics, moves en enkele combo’s goed uit, maar de stappen naar expertise moet je zelf uitvinden.
Ik begrijp dat. En toch weer niet. Hoe kan je beter worden als je niet weet hoe je alles wat je geleerd hebt aan elkaar kan rijgen? Online potjes zijn genadeloos in vechtgames en iedere keer weer zie ik vechtgames spelers onvoldoende daarop voorbereiden.
Story mode is belachelijk simpel, Arcade mode gooit de moeilijkheidsgraad flink omhoog, maar dan moet je al veel snappen – en nog is het niet voldoende om online te gaan. Er is geen MK 9 tower mode om lekker met je mogelijkheden te spelen – en dat blijft een gemist kans.
Online werkt, maar de lobby levert wat problemen op. Je loopt letterlijk met een personage rond, waardoor je eerst zelf een team moet samenstellen voordat de matchmaking je in een potje gooit. Dat is een beetje onhandig.
Ondanks alle kritiek is Dragon Ball FighterZ een feest – voor casual games, anime-fans en veteranen tegelijk. Zelden heb ik zo’n spektakel mogen meemaken en ik kan niet wachten tot EVO. In de tussentijd, Arc System Works, kunnen jullie nog wat extra modes verzinnen? Alsjeblieft?
