09.08.2017
Gaming

Final Fantasy XII: The Zodiac Age is nog steeds fantastisch

By: Patrick Smeets

BlogGaming

De originele Final Fantasy 12 (nee, XII) heeft altijd oneerlijk weinig aandacht gekregen. Sterker nog: ik heb er zelf ook aan meegedaan. Omdat de PS2 game letterlijk een maand voor de release van de Playstation 3 uit is gebracht door Square-Enix heeft het nooit de aandacht gekregen die het verdiende.

Ik zal vast niet de enige zijn die er wel aan is begonnen, het helemaal geweldig vond, maar uiteindelijk afgeleid is geraakt door de PS3 of de al aanwezige games voor de Xbox 360 zoals Crackdown, Gears of War en Lost Planet. Dat gebeurde echter wel en daardoor heeft FFXII niet de waardering gekregen die het verdiende. Dat kan – en moet, wat mij betreft – veranderen met deze remake.

Nu is The Zodiac Age, zoals de PS4-versie van de game heet, geen remake zoals Final Fantasy 7 dat (ooit) gaat zijn. Het is in de basis een HD remaster, maar dan wel eentje waar net iets meer liefde in is gestoken dan de meeste van dit soort heruitgaves. Ten eerste is het spel technisch opgepoetst waardoor je al heel snel bent vergeten dat je een PS2-spel van tien jaar oud aan het spelen bent.

Het laat vooral zien dat de specifieke stijl van de game toen al goed was, want met opgepoetste textures, een hogere resolutie en het ontbreken van vertragingen en lange laadtijden speelt het heerlijk weg.

De beste toevoeging op dat vlak is wat mij betreft dat er een mogelijkheid is om de snelheid van het hele spel te verdubbelen of zelfs te verviervoudigen (al is dat niet meer praktisch). Dat scheelt enorm in de soms lange stukken die je moet lopen of de momenten dat je net even een paar makkelijke vijanden uit de weg wil ruimen voor wat extra ervaring. FFXII is een verdomd grote game (denk 60-100 uur groot) dus dan is dat meer dan welkom.

FFXIITZA_201704_013
FFXIITZA_201704_013

Maar goed, wat is het eigenlijk? Ik ga er even van uit dat je al eens ooit een Final Fantasy hebt gespeeld of anders een vorm van Japans RPG, want anders kan ik blijven schrijven. Het grote verschil tussen FFXII en de andere delen is toch dat het vechtsysteem serieus anders is. Als je het laatste deel hebt gespeeld is het wel een beetje vergelijkbaar in de zin dat je maar één karakter echt bestuurt.

Het gave van deze game is echter dat je een soort micro-programmeertaal krijgt om de acties van je partygenoten te bepalen. Via een systeem van zogenaamde ‘gambits’ kun je acties aan omstandigheden koppelen. Dat ziet er versimpeld zo uit:

  1. Partylid dood? Laten herrijzen.
  2. Zelf onder 50% leven? Helen.
  3. Vijand zwak voor vuur? Vuur gebruiken.
  4. Vijand in zicht? Aanvallen.
  5. Partylid aanwezig? Beschermspreuk doen.

Doordat je de volgorde van de acties en wat de acties precies zijn zelf kunt bepalen kun je precies bepalen wat de rol van een karakter is. Geniaal en daarnaast ook nog eens handig, want doordat alle vijanden gewoon in de omgeving rondlopen kun je vaak letterlijk in het voorbijrennen er van uitgaan dat vijanden, zeker de makkelijke, uitgeschakeld worden.

Die rol van personages is in deze versie van de game ook belangrijker, want anders dan in het origineel kunnen niet alle karakters alles leren. Zoals altijd in Final Fantasy is er een soort van bord waarop je technieken kunt vrijspelen voor je personages, maar nu word je gedwongen om per personage twee borden te kiezen en daar moet je het mee doen. Dat lijkt beperkend, maar zo krijg elk personage meer karakter, want iedereen heeft zijn rol.

Doordat het spel zo open is na de eerste paar uur heb je redelijk wat vrijheid om te doen wat je wilt, al zullen de gevaarlijkere gedeeltes van de wereld je al snel bij het Game Over-scherm brengen. Je kunt speciale monsters jagen, proberen te gaan waar je niet hoort om sterke wapens te vinden of gewoon een beetje het verhaal volgen, dan ben je in principe ook al lang genoeg bezig.

Het verhaal is sterk, al neemt het zichzelf wel extreem serieus. De wereld van Ivalice (ook gebruikt in Final Fantasy Tactics en PS1-klassieker Vagrant Story) is prachtig, de personages zijn sterk uitgewerkt en ook de stemmen zijn goed gedaan. Final Fantasy XII is een meer dan compleet pakket en een RPG zoals ze niet meer gemaakt worden. Het is bijna een single-player MMO voor zijn tijd, maar met deze hele goede remaster kun je ook zien waarom dit in de onvermijdelijke Final Fantasy-lijstjes steevast in de top 5 staat.

En ik? Ik ga mijn leven beteren. Wat er ook gebeurt, deze keer ga ik die game uitspelen, hoe veel afleidingen er ook mogen komen. Final Fantasy XII verdient het.

[Afbeeldingen © Square-Enix]

Share this post