Als je ooit van de Manga of Anime My Hero Academia hebt gehoord heb je al een voorsprong op mij als degene die deze game heeft bekeken. De Anime gaat al het vierde seizoen in sinds het in 2014 voor het eerst op tv kwam en als My Hero’s One Justice één ding heeft bereikt dan is het dat ik wel even ga kijken of ik die serie niet ergens kan gaan checken.
In de serie heeft zo’n 80 procent van de mensen op de wereld een zogenaamde quirk, oftewel een speciale gave. Izuku Midoriya is een jongetje dat ook graag een held wil zijn, ondanks het feit dat hij geen quirk heeft en daarom zelfs gepest wordt. Als hij toch probeert zijn vriend te redden krijgt hij van All Might, de grootste held ter wereld, diens ‘One For All’ quirk. Terwijl Izuku en zijn vrienden op de U.A. High School trainen om de nieuwe generatie superhelden te worden krijgen ze het aan de stok met de League of Villains die door All Might’s nemesis All For One wordt gerund.
Die setup maakt het wel heel makkelijk om een vechtspel te maken, want de serie zit tjokkievol karakters met hun eigen speciale krachten en de game laat je die in 3D arena’s tegen elkaar vechten. Het systeem is relatief simpel: je hebt je standaardaanval, een worp, een blok en twee varianten van je quirk-aanval. Als je genoeg meter hebt opgebouwd kun je natuurlijk ook superaanvallen doen en hoewel je niet met drie karakters in de arena kunt spelen of wisselen (à la Marvel vs. Capcom) kun je wel tot twee hulpkarakters aanwijzen die kunnen inspringen met een extra aanval. Je kunt je quirk-aanvallen ook opladen door de knop langer in te houden, waardoor je wat slagen kunt weerstaan en toch door kunt rammen. Dat geeft een mooi steen-papier-schaar element aan de gevechten dus naast je positionering moet je ook nadenken over hoe je aanvalt.
De gevechten zijn lekker snel en op de PS4 liep alles als een trein. Je hoeft gelukkig ook niet al te lang te wachten voor een gevecht ingeladen is dus het knalt allemaal lekker door. De selectie aan vechters is heel redelijk (je begint met een twintigtal karakters) en opvallend is daarbij dat echt elk karakter een andere moveset heeft. Er zijn wel vechters van hetzelfde type (snel, zwaar, dat werk) maar hun quirks zijn allemaal heel anders en dat vereist dus ook een hoop experimentatie om uit te vogelen wat het beste werkt. Dat kun je doen in verschillende modes, hoewel die op één na allemaal erg op elkaar lijken. Je kunt lokaal of online tegen iemand anders spelen en als je tegen de CPU wilt oefenen kan dat in Arcade (zes matches) of Missions. Missions laat je op een soort speelbord kiezen tegen wie je wilt vechten, waarbij soms speciale omstandigheden gelden die het gevecht lastiger maken. Daarmee kun je dan cosmetische items verdienen die je weer online kunt gebruiken.
De modus die echt anders is dan de rest is de story mode. Daarin krijg je niet alleen een hele goede tutorial in hoe je de game speelt, maar ook een heuse verhaallijn die verder gaat waar de Anime is opgehouden (althans dat heb ik begrepen want ik heb de Anime dus nog niet gezien) maar daarbij moet meteen gezegd worden dat het bijna onbegrijpelijk is voor iemand die de serie niet kent. Gelukkig worden de eerste paar minuten wel gebruikt om de algemene schets van de wereld neer te zetten, maar daarna ga je direct met tientallen karakters en hun onderlinge verhoudingen verder. Dat werd al vrij snel ondoorgrondelijk en buiten de algemene ‘All Might en de rest tegen All For One en zijn slechterikken’ storyline ging er veel langs me heen.
Da’s jammer, want het klinkt dus best interessant. Het ziet er ook allemaal prachtig uit, want zowel de gevechten als de cutscenes tussendoor zijn van een grote kwaliteit en zijn niet meer echt van een Anime te onderscheiden. Ik vond de game in dat opzicht mooier dan de laatste paar Naruto games die ik gespeeld heb. De voice-overs zijn heerlijk overdreven en – zoals wel meer bij dit soort games – gewoon in het Japans met ondertitels. Is allemaal prima te lezen, behalve als er iets verteld wordt dat het verhaal verder stuwt terwijl je aan het vechten bent. Als ik moet kiezen tussen klop krijgen en het verhaal lezen zal ik zelden voor het eerste kiezen en zo mis je dan ook nog wat. En het was al zo ingewikkeld. Dat gezegd hebbende is de Story Mode wel cool, met manga-panels en verschillende paden die de karakters buiten het ‘grote’ verhaal om volgen. Fans zullen het fantastisch vinden en wie weet kom ik er na het bingen van de serie ook nog op terug.
Zoals het nu staat is One’s Justice echter een beetje aan de lege kant. De Story Mode houdt je misschien een paar avonden bezig en dan kun je weinig anders dan online gaan om – in mijn geval – heel hard slaag te krijgen van mensen die deze game heel serieus nemen. Het was opvallend hoe weinig ik mensen van mijn eigen rank (want er is wel een ranking) tegenkwam. Of dat nu ligt aan de niche-appeal van de game of het feit dat als mensen dit gaan spelen, ze er helemaal voor gaan, ik weet het niet. Het maakt het wel moeilijk om er in te komen, zeker als je niemand hebt om thuis tegen te spelen. Dat maakt het lastig om deze an sich heel vermakelijke game echt aan te raden voor mensen die graag online willen spelen en op zoek zijn naar iets leuks. Als je namelijk groot fan bent van de serie, dan heb je dit al lang en ben je alleen maar aan het lezen om te kijken hoeveel van de details ik verkeerd heb. Genoeg, gok ik, maar het verandert niets aan wat My Hero One’s Justice is: een schitterend mooie, energieke en leuke vechtgame die vermoedelijk nooit de kritieke massa aan spelers gaat krijgen om je op de lange termijn aan de gang te houden.
[Afbeeldingen © Bandai Namco]
