Je hebt wel eens van die games waar je nog zo goed in kunt zijn, maar toch nog steeds zomaar kan verliezen. Er is bijna niets zo frustrerends als verliezen zonder dat het echt aan jezelf heeft gelegen. Maar waarom zou je dat soort spellen dan willen spelen, vraag je? Omdat het soms gewoon zo grappig kan zijn dat je het verliezen, maar voor lief neemt. Super Mario Party is wellicht wel de koning van het specifieke haat-liefde genre qua games. Aan mij de taak om te zien wat deze nieuwste titel met zich mee brengt en of het mijn vriendschappen kan breken.
Wat direct opvalt als je Super Mario Party opstart is dat er geen menu’s te vinden zijn. Je start het spel op een soort dorpsplein waar diverse kraampjes staan die spelmodi vertegenwoordigen. Je kunt lekker rondlopen en zelf kiezen wat je als eerste wilt doen en met welke karakters als mede/tegenstanders. Een leuke setup vond ik en erg makkelijk om te bedienen. De modi die je tegenkomt zijn uiteraardMario party,en viernieuwe modi genaamd Partner Party, Beat Boss, Toad’s Rec room en River Survival.
De Mario-Party modus is zoals je verwacht vrij hetzelfde gebleven. Als toevoeging heeft elk karakter nu een extra speciale dobbelsteen waarmee je extra munten of stappen kunt verdienen, maar ook strafpunten kunt krijgen.Ook kun je een soort hulpjes verdienen die ook nog eens extra plaatsen kunnen gooien met hun dobbelsteen. Het is uiteindelijk nog altijd de bedoeling om zoveel als mogelijk sterren te verzamelen en hiermee de game te winnen. Dat je gaandeweg de game de optie krijgt om van elkaar sterren of munten te stelen, maakt al dat het wat frustraties onderling kan opleveren. Dat je aan het eind van de game dan ook nog random wat sterren toebedeeld kunt krijgen waardoor iemand alsnog kan winnen zonder ook maar iets noemenswaardigs te hebben gedaan, maar het irritatieplaatje compleet.Tot zover is het dus nog altijd gewoon standaard Mario-Party of liever gezegd een soort digitaal mens-erger-je-niet.
De nieuw toegevoegde modi zijn echter veel leuker. In Partner-Party speel je 2v2 co-op. Hier hoef je ook niet klakkeloos de richtingen van het bord te volgen, maar kun je zelf bepalen welke kant je op loopt. Dit geeft veel meer een eerlijk en vooral wat tactischer gevoel gezien je kunt proberen zones op de speelmap te blijven bezetten en sterren te pikken. Dat de minigames hier ook vooral op 2v2 gericht zijn, maakt het nog eens veel leuker. Ik mocht Mario-Party testen met vrienden en als je dan afspreekt dat de verliezende partij bij mini-games een shotje moet nemen wordt het een heel gezellige avond.
In River Survival loop je niet op een speelbord, maar zit je in een raft op een wilde rivier. Je moet met z’n vieren proberen samen te werken en ballonnen te verzamelen. Elke keer als je een ballon weet te pakken start er een minigame. Als je deze minigame weet te winnen kun je een vertakking in de rivier kiezen en proberen na een aantal minigames de open zee te bereiken(en te winnen). Het leuke hierin is dat je dus met vier samenspeelt en niets kunt jatten van elkaar. Geen frustraties, maar gewoon spelen dus.
In Beat Boss zijn alle minigame gebaseerd op ritme. Persoonlijk vond ik het wel een leuke modus, maar de minste van de vier gezien er minder mini-games beschikbaar zijn om uit te kiezen. Toad’s Rec Room heb ik helaas niet kunnen testen gezien ik geen tweede Switch en game tot beschikking had. In principe komt het erop neer dat je de schermen van 2 Switch consoles kunt koppelen aan elkaar en dan over die twee schermen een mini-game kan spelen. Je kunt bijvoorbeeld met tankjes achter elkaar aanrijden en elkaar proberen te raken. Klinkt heel leuk, maar deze modi zal niet veel gedaan worden vrees ik gezien je dus twee games en twee consoles tot je beschikking moet hebben.
Maar het belangrijkste aan een Mario-Party game is natuurlijk of de minigames ook wel tof zijn of niet? Sowieso zitten er meer dan 80 nieuwe mini-games in het spel en het gros ervan vind ik best vermakelijk. Tuurlijk zijn er ook mindere, maar ook echt wel hele leuke. Voorbeeld daarvan is de foto-modus waarin er vanuit vijf verschillende plekken een paparazzi toad een foto gaat maken. Je moet dan je medespelers opzij duwen en slaan om maar zelf het beste op de foto te komen, wat best voor hilarische foto’s kan zorgen. Wie had ooit gedacht dat Mario Princess Peach voor haar gezicht zou slaan? Nou, ik niet, maar toch heb ik het meer dan eens gedaan en het voelde goed.
De minigames laten ook weer heel goed zien en vooral voelen dat de Joy-Cons echt een geweldig stukje techniek zijn. Kleine trillingen en subtiele bewegingen zorgen voor een heel ander soort mini-games dan dat voorheen mogelijk was. Dat dit ook een nadeel heeft blijkt uit dat je de game niet in handheld modus kunt spelen. Je moet de Joy-Con echt loskoppelen van je Switch anders kun je niet spelen. Niet heel storend, maar niet handig als je on-the-go even wilt spelen. Hoewel de game vooral erg leuk is met vrienden naast je op de bank is er ook een online optie. Je kunt hier echter geen modi kiezen, maar slechts minigames tegen elkaar spelen. Wie na vijf ronde de meeste heeft gewonnen is de winnaar.
Zoals gezegd is Super Mario Party een game dat je precies geeft wat je er van verwacht, gewoon simpel vermaak. Het is een game die je niet te vaak moet spelen, maar gewoon af en toe met vrienden, met of zonder drankjes erbij, dat moet je zelf maar bepalen. De minigames zijn leuk bedacht en je kunt er voldoende fun uit halen. Het is jammer dat de online modus beperkt is, maar wellicht dat dit nog wordt uitgebreid in een update. Tot die tijd? Vooral lekker blijven spelen op de bank naast je vrienden!
