Als er één serie is die wel het predikaat ‘voor de fans’ verdient dan is het Smash Bros. Nintendo’s hyperactieve vechtserie zit al sinds het begin volgestopt met allerlei leuke verwijzingen en karakters die het voor een Nintendo-fan fantastisch maken om te spelen. ‘Voor de fans’ betekent echter ook vaak dat je als nieuweling of onbekende minder te lachen hebt. Waar de laatste Smash op de Wii U daar zeker nog last van had is dat bij deze versie van Smash minder een probleem. Minder, helaas, niet geen.
Maar laten we met het goede beginnen. ‘Ultimate’ is niet een titel die er op zijn Capcoms opgeplakt is om het maar te differentiëren van de vorige versies, maar betekent ook echt iets. In deze game zit letterlijk alles. Met 74 karakters om mee te vechten, letterlijk honderden support spirits, meer dan honderd arena’s om in te vechten en een berg fanservice waar je bang van wordt is er duidelijk gewerkt met de ‘everything and the kitchen sink’-methode voor deze Smash Bros. Niet alleen Nintendo’s karakters zijn vertegenwoordigd, ook zit er spul in van Capcom, Konami, Bandai Namco en Square Enix. Solid Snake vs. Mario vs. Cloud Strife vs. Mega Man? let’s go.
De game zit tsjokkievol met allerlei leuke dingen, maar als je net begint met spelen is dat niet helemaal duidelijk. Je kunt slechts kiezen uit de standaard zestien vechters uit de eerste Smash Bros. en het wordt niet heel duidelijk gemaakt wat je moet doen om de rest ook te kunnen gebruiken, als je gewoon met een paar mensen op de bank wilt zitten en elkaar de Nintendo-harses in wilt slaan. Wat blijkt? Je krijgt nieuwe karakters door de Classic Mode (zeg maar single player met zes rondes en een eindbaas) te spelen met een bepaald karakter, waarna je tegen een nieuwe challenger kunt vechten om die vrij te spelen. Een andere manier om ze vrij te spelen is door de nieuwe, heel uitgebreide story-modus te gaan doen die World of Light heet.
World of Light is voor een speler als ik het beste dat Nintendo ooit had kunnen toevoegen aan Smash Bros: een heuse modus die je lekker in je eentje kunt spelen. Je krijgt een wereldkaart die je punt voor punt kunt doorkruisen en je voortgang wordt geblokkeerd door ‘behekste’ vechters die je moet verslaan om verder te kunnen. Dat betekent dat je heel veel gevechten moet doen onder aparte omstandigheden, zoals een arena met veel wind, grotere vijanden, speciale items of vuur op de vloer. Dat is leuk en dwingt je ook om gebruik te maken van het Spirit-systeem. Spirits kunnen je vechter ondersteunen en naarmate je meer speelt kun je er meer verdienen. Je begint die modus met Kirby, maar gaandeweg speel je andere karakters vrij, die daarna ook te gebruiken zijn in de andere modes. Andersom is dat echter niet zo, vreemd genoeg. De modus is echter zo uitgebreid dat je eigenlijk maar zelden nieuwe karakters tegenkomt en dus ben je wel heel beperkt in welke karakters je kunt gebruiken in je gang over de wereldkaart.
Dat brengt met meteen op misschien wel mijn grootste irritatie met Ultimate: de interface. Op elke willekeurige pagina in het menu (en er zijn er nogal wat) is er een andere manier om terug te gaan, om in een submenu terug te komen of om iets te selecteren. Soms heb je een Destiny-achtige cursor, soms kun je gewoon de knoppen gebruiken en soms moet je een knop inhouden om iets te doen. Maar niet alleen is dat raar: ook zitten er allerlei best kritieke opties verborgen in submenu’s die je pas na wat knoppentovenarij tevoorschijn kunt toveren.
Nintendo lijkt er ook van uit te gaan dat iedereen die deze game speelt wel bekend is met hoe het werkt in Smash Bros. en dus word je grotendeels aan je lot overgelaten. Er zijn wel wat tutorial-schermen, maar die zijn bij lange na niet duidelijk genoeg over hoe het overkoepelende systeem werkt. Elk kwartier in World of Light zorgt er voor dat je bij je volgende ‘gewone’ gevecht een extra karakter kunt vrijspelen: wist ik niet. Verloren gevechten met een nieuw karakter (want je moet ze wel verslaan voordat je ze kunt gebruiken) zijn ergens in een submenu nogmaals te doen zodat je ze alsnog kunt toevoegen: volstrekt onduidelijk.
De onduidelijkheid gaat met alles zo door: het spirit-systeem wordt kort uitgelegd maar hoe het precies zit weet je pas na tientallen uren spelen en het bezoeken van wat forums of hulp van andere mensen. Ook het spelen met Amiibo heb ik maar opgegeven, want ik snapte er na het inladen helemaal niks van. Zelfs het basale vechten in Smash wordt je niet geleerd. Er zijn tips tussen het laden door (dat duurt ook te lang trouwens) en ik heb uiteindelijk ook ergens video’s gevonden die je laten zien wat voor moves de karakters hebben, maar ook die zat verborgen en wat ik eigenlijk wilde (een serieuze tutorial die je de basis van de game uitlegt en liefst ook een soort combo-oefening met je karakter naar keuze) is er niet. Je moet het allemaal zelf uitzoeken, en daar is de game veel te vol voor.
Ondanks al die irritaties heb ik wel verdomde veel lol gehad met Super Smash Bros. Ultimate. Als je eenmaal de grillen van de game begint te begrijpen is het een heel leuk vechtspel dat zowel (of wat mij betreft vooral) geschikt is om in een groep te spelen, maar waarin je ook zo je wilt één-op-één kunt gaan vechten. Het is nog steeds geen Street Fighter of Tekken, maar langzaamaan begin ik wel te snappen hoe de mensen die Smash hoog hebben zitten aan hun mening komen. Daarnaast zit de game zó vol met leuke stages, karakters en andere dingen om te zien en te ontdekken dat je jezelf – en dat is uniek voor de serie – zonder tussenkomst van andere spelers urenlang kunt vermaken. Als je eenmaal gewend bent aan de rompslomp.
Ultimate is echt de ultieme Smash Bros. en als je net zoals ik nog nooit een echt serieuze poging hebt gedaan om de nuances van deze serie te ontdekken is dit het beste moment. Niet in laatste plaats omdat het er naar uit ziet dat Nintendo niet van zins is om een nieuwe Smash te maken voordat we 2025 bereikt hebben. De game is verre van perfect (de online modus is ook niet je van het qua verbinding) en door de bomen zie je af en toe echt het bos niet meer, maar de gevechten zijn enorm amusant en alles en iedereen die je zou willen (behalve als je echt fan van Luigi bent) zit er in. Wat er nog niet in zit gaat met downloadable content toegevoegd worden, dus voorlopig zit je met Smash wel goed, ook als je niet direct iemand hebt om het mee te spelen. Als je het concept van de gevechten in Smash echt niet leuk vindt of gek wordt van de chaos gaat dit deel je ook niet overtuigen, maar dat maakt dit niet minder de beste Smash Bros. game ooit.
[Afbeeldingen © Nintendo]
