De laatste tijd zijn indiefilms enorm populair, maar dat is iets wat we natuurlijk al jaren weten van indiegames. Die pakken het misschien wel vaak wat kleiner aan: ze durven meestal wat meer. Hoewel Trifox van het Belgische Glowfish Interactive zeker niet enorme risico’s neemt, is het wel een van de leukere indiegames die we het afgelopen half jaar hebben gezien. Dit is waarom.
Zoals de kop al aangeeft: het spel Trifox lijkt heel erg op Crash Bandicoot. Op alle juiste manieren. Het heeft diezelfde actie-avonturengameplay met platform-elementen. En ja, het is een bandicoot, maar stiekem lijkt ook het hoofdpersonage uit die game wel een beetje op een vos. Trifox geeft je heel veel gevoelens van nostalgie, terwijl het toch weer als een fris avontuur voelt.
Het is wel een kort avontuur. We vallen maar met de deur in huis: je bent er in zes uur echt wel doorheen. Dat is geen ramp: het gaat om de ervaring en wetende dat dit spel maar van een kleine studio komt, is het alsnog een hele prestatie gezien de rijkdom die je voelt wanneer je deze game doorkruist. Die rijkdom komt wel vooral van de omgevingen en het mooi uitziende personage: verder is er geen enorm emotionele backstory te ervaren.
Maar ja, laten we niet vergeten dat dit een indiegame is, gemaakt door een handjevol mensen. Mensen die een idee hadden en dit zo veel mogelijk hebben uitgewerkt tot iets waar ze zelf heel trots op zijn. En ook mogen zijn. Trifox vergelijken met Crash Bandicoot is een groot compliment: is het ook in alle opzichten zo gelikt als Crash? Nee. Maar dat kun je ook niet verwachten van een game die een paar tientjes kost. Het is juist fijn dat deze game niet een soort crash van prikkels op je is, maar gewoon een leuke game om lekker ontspannen te doen, zonder dat je onderlip of je controller kapot hoeft te worden gemaakt. Een game om weer ouderwets plezier aan te beleven, en dat mag best een beetje hersenloos zijn.
Het gaat gewoon om een vosje dat een soort drietand is van vaardigheden: magie, vechtkunst en tech worden gecombineerd om deze vos de held van het verhaal te maken. Hoe meer muntjes je opraapt, hoe beter hij deze skills ontwikkelt. En jij zelf ook, want je moet deze game wel leren spelen. Hij gaat het je niet makkelijk maken. Nu zou ik dat graag toeschrijven aan de ontwikkelaars en hoe zij hun gamemechanics niet al te zorgvuldig hebben aangepakt, maar ik beticht ze er toch echt van dit expres te hebben gedaan. Anders is het gewoon weer de volgende snelle actie-avonturengame waar je doorheen rent. Nu is het een ervaring, eentje waarmee je samen met de vos leert.
Wat ik echter het meest kan waarderen aan Trifox, dat is de veelzijdigheid van het spel. Springen, vechten, puzzelen, verzamelen, gekke personages tegenkomen: het zit er allemaal in. En die veelzijdigheid is ook wat helpt om een game een rijke ervaring te maken. Je wordt er helemaal in meegenomen en daarbij helpt het visuele deel zeker, maar de veelzijdigheid in gameplaystijlen en mogelijkheden zorgt dat het helemaal niet zo erg is dat het hoofdpersonage niet allemaal ingewikkelde achtergrondverhalen en dialoog heeft.
Plus, dat maakt het ook een spel dat bijvoorbeeld kinderen heel goed kunnen spelen. Het gaat namelijk om spelen, niet om lezen. Het gaat om ervaren, niet om een setting die eerst helemaal doodverklaard hoeft te worden. Dat hebben de Belgen goed begrepen. Al die overmatige context die we in bijvoorbeeld Amerikaanse games krijgen: het zorgt er eerder voor dat de ervaring doodslaat, dan dat je er meer in wordt getrokken. Andere mensen kunnen dit wegzetten als een negatief punt aan de game, maar ik denk dat hier heel bewuste keuzes zijn gemaakt en wat mij betreft zijn dat de juiste.
Trifox is nu uit op Nintendo Switch, PlayStation 4/5, PC en Xbox One/Series X.
