Games en films, het is weer zover. Iron Sky Invasion is een game die gelijktijdig met de film Iron Sky is uitgebracht. Zowel film als game gaan over nazi’s die de aarde aanvallen in 2018, nadat ze in 1945 zijn gevlucht naar de donkere kant van de maan. Nu is het aan jou om deze nazi-invasie af te slaan. So far so good? Dan heb je de game nog niet gespeeld. Vond je bovenstaande introductie al vreselijk? Je wil niet weten wat er nog aan zit te komen.
Het verhaal is simpel, dus is de game nog simpeler. Je hebt je ruimteschipje, je kan schieten, sturen en versnellen, alles wat je nodig hebt om het tegen nazi’s op te nemen. Jammer genoeg gaat het daar al fout. De besturing is op z’n zachts gezegd irriterend. Sturen, en dus ook richten, gebeurt zo gevoelig dat je met de kleinste beweging nog meer 180’s maakt dan Microsoft haar Xbox One beleid.
Als het je dan eindelijk is gelukt om weer stil te staan kom je aan bij het volgende probleem. Realisme is leuk, absoluut, maar op het moment dat de maan de grootte heeft van een pingpongbal, de aarde gelijk is aan een biljart bal, en de zon een alles verblindende lens-flare, dan ben je al snel gedesoriënteerd. Gelukkig is het terug vinden van je plek weer iets makkelijker, je kan vijanden locken, wat zorgt voor een mooi pijltje in de richting waar ze zijn. Anders kun je altijd nog fast travel gebruiken, wat je weer naar een ander -exact hetzelfde uitziende en dus net zo desoriënterende- stuk ruimte brengt.
Als je dan eindelijk de besturing onder controle hebt en je vijanden op schiet afstand zijn is het tijd voor gevechten. Deze stiekem toch best wel cool om te doen. Zoals in vele sci-fi films vlieg je achter vijanden aan, schiet je tig keer mis, maar als je hem dan toch een stuk of 20 keer geraakt eindigt het in een mooie explosie. Erg gaaf, maar de besturing blijkt zo vervelend, dat je na een stuk of vijf vijanden moet stoppen om RSI-verschijnselen te voorkomen. wel jammer dat er alleen wordt opgeslagen als je een missie hebt voltooid, zo moet je of het spel enkele keren onderbreken en in een pauze menu aan laten staan, of heel vaak opnieuw beginnen.
En zo gaat het maar door. Eindelijk die missie gehaald? Hier heb je een nieuw schip, wat wederom zo achterlijk bestuurt. O ja, schiet je ook nog even die zeppelin kapot? Jawel hoor, onbegonnen werk als je waarde hecht aan je gewrichten.
De missies worden aan elkaar gekletst door korte filmfragmentjes die op zijn best matig zijn te noemen, maar over het algemeen toch beneden het acceptabele pijl zitten. Slechte acteurs, die slechte personages spelen. Een paar clichés moeten de boel grappig maken, en of je het verhaal grappig vindt of niet is geheel persoonlijk, maar zeker is dat de game je niet gaat laten lachen. Deze invasie kun je dus beter overslaan en je tijd niet aan vuil maken, het is zeker dat er nog betere games dit najaar komen.
