‘Vanaf mijn keukentafel tweet ik dat ik op de eerste rij van een Londens modedéfilé zit, terwijl ik in werkelijkheid probeer mijn vaatwasmachine aan de praat te krijgen.
Mijn vrienden denken dat ik mijn uren slijt in minirok en op hoge hakken, met een champagneglas in de hand. Niets is minder waar, maar deze versie van mijn leven is wel degene die ik de mensen wil doen geloven,’ zegt ene Issy Sampson, in Grazia UK (“Help! I’m a Facebook faker.”)
Social media is het strijdtoneel van een meedogenloze competitie, waar mensen worden beoordeeld op hun aantal vrienden en het glamourprofiel van anderen, schrijft Madame Le Figaro. Net zoals we vroeger op school verhaaltjes uitvonden om in de gunst te komen van zij die een spannender leven leken te hebben dan het onze. Wie ‘cool’ wil zijn op het net, liegt er dus wat op los. Niemand die weet dat we nooit de VIP-tent zullen betreden van het evenement waar we beweren te zijn uitgenodigd.
Is dat erg? Facebook is opgericht om het narcisme te verheerlijken, zegt een psycholoog. Mensen die in het gewone leven creatief met de waarheid omgaan, doen dat ook op Facebook. Het beste voorbeeld is de heisa die eerder dit jaar ontstond rond het blog A Gay Girl in Damascus. Een 40-jarige Amerikaan deed zich daar als Amina voor, een lesbische Syrische die een internetdagboek bijhield. Het verhaal leek waterdicht, alle details over Syrië klopten. En toch was het niet waar. Het enige gevaar is uiteindelijk is dat we dit soort zaken gaan geloven.
Toch is er meer: voor sommigen dreigt deze virtuele realiteit de enige plaats te worden waar ze zich goed voelen. Kwetsbare mensen met een laag zelfbeeld kunnen die wereld als een soort schuilplaats ervaren. Internet wordt zo een interactieve Prozac, een virtueel anti-depressivum. De Franse psycho-analyst Michael Stora ziet ook veel voordelen. ‘Facebook maakt deel uit van het toneel van het leven, waar positieve commentaren op onze posts een vorm van autotherapie worden.’ Facebook bewijst volgens hem enkel dat we in een wereld leven waar we veel te weinig erkenning krijgen voor wie we in werkelijkheid zijn. (Bron)
