Deze hele week gaat het al viral: de jammerlijk mislukte Willy Wonka Experience in Glasgow. Het is triest voor de mensen die er naartoe zijn gegaan, maar ook de mensen die er werkten. Tegelijkertijd is het ook een interessante les: ga niet altijd af op de schoonheid van AI.
Het had waarschijnlijk ongeveer zo moeten worden als de selfiemusea die wij kennen in ons land, zoals Youseum en WONDR. Maar dan niet alleen een prachtig uiterlijk, maar ook nog wat lekkers hier en daar. De posters zagen er fantastisch uit en dat was uiteindelijk ook het probleem. Het was allemaal net iets té fantastisch.
Voor de duidelijkheid: dit evenement had niets officieels te maken met Willy Wonka of Warner Bros. Maar natuurlijk wilden de organisatoren het daar wel op laten lijken. Er waren acteurs gekleed als Oompa Loompa’s, er was een chocolademaker genaamd Willy en de taal op de website van het event loog er ook niet om: een ‘pasadice of sweet treats’ en ‘exariserdray lollipops’: helemaal Roald Dahl-stijl dus.
Dat het evenement echter werd georganiseerd door een bedrijf dat House of Illuminati heette, dat had toch wel wat bellen moeten doen rinkelen. Heel betrouwbaar bleek het allemaal niet. Mensen arriveerden in een soort lege hal met hier en daar een object dat meer op een mislukte Sinterklaas-surprise leek dan op een professioneel aangekleed decorstuk. Er werd een Facebook-groep gestart door ouders van teleurgestelde kinderen en de politie werd zelfs gebeld voor deze oplichting.
De video’s in dit artikel vertellen je de rest. Dat is ongeveer wat er deze week constant rondzong op social media. Interessant is echter de vraag: Wisten de mensen die er werkten niet dat het echt niet oké was? Wired sprak met de man die de ‘hoofdrol’ van Willy heeft en die had wat interessante antwoorden. De man, die acteur en comedian is, noemde zichzelf meer een Oompa Loompa dan een Willy Wonka, maar werd toch gecast voor de rol van Willy.
Minder dan een week geleden kreeg hij een script van 15 pagina’s en dat moest hij in een dag leren. Het script zelf was gewoon met AI geschreven: dat ging dus verder dan de posters alleen. Hij zou zelfs met een gigantische stofzuiger de slechterik van het spel moeten opzuigen, maar hij had helemaal geen stofzuiger tot zijn beschikking en moest maar wat improviseren, zeiden de bedenkers.
Tegenvaller, maar de acteur dacht dat hij in een prachtige zaal zou gaan spelen en dat kinderen vrolijk om hem heen zouden staan terwijl hij ze vermaakte en overlaadde met chocolade, dus wat maakte die stofzuiger dan uit? Mwah, dat is niet echt wat er gebeurde. Er was geen chocolade te bekennen in deze ‘hal’ en hij mocht kinderen twee jellybeans geven en een kwart kopje limo. Er zou een tunnel met sterren moeten zijn, iets met grote bellen bellenblaas en meer, maar het was er allemaal niet.
Toen de ouders steeds heviger begonnen te klagen, de kinderen huilden en huilden en de politie eraan te pas kwam, werd de Experience gesloten. En die gaat ook niet meer open. Het doet een beetje denken aan Dismaland van Banksy. In ieder geval zijn de acteurs met elkaar de pub ingedoken (het zijn immers Britten) en waren ze vooral verbaasd dat er niemand gewond is geraakt.
Uiteindelijk is dit vooral een les over AI en hoezeer dit valt of staat bij mensen. Het begint al bij de data waarop het is getraind, maar deze Experience heeft laten zien dat ook de output van AI enorm in je nadeel kan werken, zelfs als die juist prachtig is. Of juist omdat die prachtig is. Met AI posters maken en voorbeelden, maar ook met AI een script maken, dat is duidelijk een menselijke fout geweest. Eentje die daarentegen wel veel meer dan alleen de organisatoren een lesje heeft geleerd over de kracht van kunstmatige intelligentie.
