Er woedt een oorlog in Nederland. Op het platteland heb je het niet door, maar als je in de stad bent, zit je middenin het strijdvuur. We hebben het over de oorlog tussen Zapp, Gorillas, Flink, Getir en meer aanbieders van snelle boodschappen. Ze vergemakkelijken én verstoren de boel.
Waar je vroeger af en toe een keer een pizza liet bezorgen, is het nu steeds normaler om vanalles en nogwat te laten bezorgen. Voedsel van je favoriete restaurant wordt nu ook thuisbezorgd, net als de kleine boodschappen: en dat zelfs al binnen 10 minuten. Dit soort bezorgbedrijven werken met fietskoeriers en bevinden zich in de grote steden, waardoor die steeds meer één groot fietspad worden, in plaats van dat er ‘s avonds nog veel mensen op straat te vinden zijn.
Het is ook wel erg makkelijk: sta je pannenkoeken te bakken, dan hoef je niet zelf naar de winkel te gaan, maar weet je dat je binnen tien minuten een pak melk in huis hebt. Gemak dient de mens, maar daarvoor moet die mens ook wat opgeven. Niet alleen het mooie straatbeeld (en eerlijk is eerlijk, een stukje van de verkeersveiligheid), maar ook andere zaken. Zo worden bijvoorbeeld de kartonnen tasjes van Getir regelmatig in de Amsterdamse grachten gespot.
Omwonenden klagen over de vele darkstores die ontstaan. Dit zijn de opslaglocaties van deze bezorgdiensten. Immers moeten de boodschappen altijd op maximaal tien minuten fietsen bij een klant vandaan zijn, wat betekent dat je veel locaties nodig hebt waar de bezorgers die boodschappen vandaan kunnen halen. Juist omdat er nu oorlog woedt en er nog niet één of twee winnaars zijn, zijn er heel veel bedrijven die een gooi doen naar de faam.
Meer bedrijven betekent nog meer van die overslagpunten. Winkelpanden met normaal gezellige etalages, veranderen nu in dichtgeplakte panden waar steeds allemaal mensen omheen scharrelen. Ze staan te roken, ze maken herrie: ze vervelen zich, want ze staan te wachten op de volgende opdracht. Hiervan hebben omwonenden last. Vergeet bovendien ook niet de bezorgvrachtwagens die door de straten rijden om soms wel 4 keer op een dag nieuwe goederen te leveren. Zeker in een stad als Amsterdam, waar je niet even kunt uitwijken, zorgt dat voor filevorming, naast dat het niet bepaald duurzaam is.
Bovendien worden de fietsbezorgers van deze bedrijven niet bepaald goed behandeld. Het beste voorbeeld is afgelopen vrijdag, toen de storm Eunice flink over ons land raasde. Waar zelfs zware Intercity’s niet meer zouden rijden, gold dat niet voor de fietsbezorgers. Zij moesten gewoon, desnoods met een extra muts op, de straat op met hun fiets, hopend dat er geen boom op die muts terechtkwam. Er zijn bezorgdiensten die om 18:00 uur zijn gestopt met bezorgen, maar dat had natuurlijk al voor die NL Alert moeten gebeuren.
De pandemie heeft niet geholpen in de wildgroei van dit soort ultrabezorgers: hoe meer mensen thuis moeten blijven, hoe meer ze naar hun huis laten bezorgen. Hoogtij dus voor de Gorillasfietsers en de Flinkbezorgers. En daarmee ook hoogtij voor de oorlog tussen die instant delivery-bedrijven. Klanten eisen ook steeds meer: ze weten dat ze binnen tien minuten een deurbelletje mogen verwachten, maar als dat niet zo is -zelfs als dat helemaal niet zo belangrijk is- dan wordt er soms toch heisa gemaakt omdat de bezorgkosten à 1,80 euro dan toch ineens heel duur blijken te zijn.
We leven steeds meer in een ge’Amazon’iseerde wereld, waarin we verwachten dat wat we ‘s ochtends bestellen, ‘s middags al arriveert. En in het geval van die snelbezorgers dus zelfs binnen tien minuten. Blijkbaar verwachten we dat zelfs als er zodanig levensgevaarlijk weer is dat er een NL Alert werd verstuurd om mensen maar binnen te houden. Maar dat is natuurlijk precies waar die bezorgdiensten de mensen willen hebben. Binnen: want daardoor zijn zij zo succesvol, ook al is dat op veel gebieden tegen beter weten in.
