Over enkele maanden, op 8 april 2024, staat er weer een totale zonsverduistering op de planning. Helaas niet bij ons in de buurt, deze keer, maar wel eentje die volgens astronomen epische vormen aan zal nemen. Wil je erbij zijn, dan zul je naar de andere kant van de oceaan moeten reizen. De zonsverduistering van 8 april a.s zal zijn schaduw namelijk werpen over (delen van) Mexico, de VS en Canada.
Voor dat deel van de wereld wordt 8 april voorlopig ook de laatste mogelijkheid om een totale zonsverduistering ‘in eigen huis’ te kunnen waarnemen. De volgende in die regio staat namelijk pas op de kalender voor 2044. Dat is meteen een van de redenen waarom wetenschappers de aanstaande zonsverduistering met argusogen bekijken en staan te popelen om er meer over te leren. Ze bereiden voor deze gelegenheid dan ook verschillende unieke experimenten voor. Ze willen daarmee de zonsverduistering gebruiken om kennis op te doen een van de grootste geheimen van onze zon en de subtiele effecten die een zonsverduistering op de aarde heeft, bestuderen.
Zoals bij elke zonsverduistering is een strakblauwe lucht natuurlijk onontbeerlijk om het hele fenomeen, dat vanaf het begin tot de totale verduistering al uren duurt, te kunnen waarnemen. Daarom zullen en aantal; wetenschappers en astronomen rondom het tijdstip van de zonsverduistering in een vliegtuig stappen. Mocht het dan regenen of bewolkt zijn, dan hebben ze daar in ieder geval geen last van.
Voor de vele wetenschappelijke experimenten die gepland staat zullen onder andere ook tientallen met instrumenten beladen ballonnen opgelaten worden, sommigen zo hoog als 35 kilometer, om de impact van de zonsverduistering op de atmosfeer en het weer van de aarde te volgen.
Echter, voor de gewone sterveling, die zich geen eclipse vliegreis kan veroorloven, is het zaak om een plekje te zoeken waar het op 8 april niet bewolkt is. Daarbij komt dat je het volle effect van een totale zonsverduistering pas echt kunt ervaren als je met beide benen op de grond staat. Ik spreek uit ervaring.
Op 11 augustus 1999 was ik namelijk in de gelukkige gelegenheid om zelf een totale zonsverduistering mee te maken. Wie dat ooit heeft mogen ervaren weet welke impact dat heeft. Enkele seconden vóór de totale eclips gebeurt er van alles. Het wordt stil, heel stil. Geen fluitende vogels meer, honden stoppen met blaffen en letterlijk de hele natuur lijkt de pauze knop in te drukken. Zelfs de wind gaat liggen en je staat – ik althans – letterlijk met open mond te kijken naar een fenomeen dat in de geschiedenis van onze planeet al heel veel beschavingen heeft doen schudden op haar grondvesten.
