Er wordt vaak gezegd dat data nog kostbaarder is dan olie. Vreemd dus dat we onze data altijd maar makkelijk achterlaten. Daarop hebben een aantal onderzoekers nu een plan bedacht, waardoor je betaalt kunt worden voor je data.
Oogarts Robert Chang heeft zich toegelegd op kunstmatige intelligentie. Dat komt vooral omdat oogspecialisten vaak een heleboel oogbeelden gebruiken om bijvoorbeeld glaucoom vast te stellen. Het leek hem slim om zoveel mogelijk scans van ogen te hebben om zo patronen te kunnen ontdekken. Echter ging dat niet zo makkelijk: Chang kon nagenoeg niet aan data komen.
Na een zoektocht in donorregistraties, bij oogarts-collega’s en universiteiten, voel het hem op dat hij moest smeken om data. Er waren simpelweg te veel regels waardoor hij de informatie niet kon verkrijgen. Daarop is hij met professor Dawn Song gestart met het maken van een veilige manier waarop de data toch nog kon worden gedeeld. Dat kan in een cloud-netwerk van Oasis Labs, waardoor onderzoekers de data nooit te zien krijgen.
En als fijne bijkomstigheid heeft Chang bedacht dat het goed zou zijn als patiënten die besluiten mee te doen betaald krijgen. Dat klinkt goed, toch? Als jij besluit dat je er oké mee bent om je data te delen, dan mag jij daar ook geld voor vangen. Alleen wringt daar ook iets: je krijgt hierdoor namelijk verdeeldheid in data. Mensen die bijvoorbeeld wat minder te besteden hebben, zouden eerder kiezen om hun data dan te gaan delen.
Aan de andere kant is het idee om mensen te betalen voor data ook wel weer goed: zo gaat de rijkdom van technologiebedrijven iets meer terug naar de burger. Er wordt in Amerika zelfs gedacht aan wetgeving waardoor bedrijven moeten betalen voor het gebruiken van je data. Dat wil dus zeggen dat Facebook je niet zomaar onbetaald een advertentie kan tonen, want daar zit data achter waarvoor je betaald zou moeten worden.
Het zou wel bizar zijn als zoiets wordt ingevoerd. Dat zou de hele werking van het internet aanzienlijk beïnvloeden. Aan de andere kant is het bijna niet bij te houden waar je data inmiddels rondzwerft op het wereldwijde web. De vraag is ook hoeveel je dan zal gaan ontvangen voor je data: is dat een kwestie van kwartjes? Als je zoiets echt kunt doorvoeren, dan biedt dat wel meer inzicht in waar je data zich bevindt en wie het mag gebruiken.
Het systeem dan Chang en Song hebben gemaakt heet Kara, dat er dus voor zorgt dat de data van een patiënt afgeschermd blijft, terwijl deze toch kan worden gebruikt om kunstmatige intelligentie te trainen. Het systeem is een blockchain-platform, waardoor je data veilig wordt gesteld door dit te encrypten. Het staat nog in de kinderschoenen, maar het kan zomaar een inkijkje zijn in de toekomst: het zou immers fantastisch zijn om te kunnen worden betaald voor data.
