NASA heeft dit jaar niet zoveel publiekelijk spannende dingen te vertellen over de Artemis-missies. Dat is niet zo gek: de eerste is uiteindelijk goed vertrokken, de tweede vertrekt pas in november 2024 en de derde -waar het eigenlijk echt om gaat- zal dan in 2025 de eerste zwarte mens en de eerste vrouw op de maan zetten.
Allemaal leuk en aardig, maar de Artemis-missies zijn wel een heel Amerikaanse aangelegenheid. Hoe zit het met de rest van de wereld? Er zijn meer grootmachten die wel oren hebben naar de maan. India heeft bijvoorbeeld alvast een raket gelanceerd die op de zuidpool van de maan moet landen. De Chandrayaan-3 is niet bemand, maar is ongeveer op dit moment aan het landen op de zuidpool van de maan. Het doel is om schaduwdelen te onderzoeken: dit zijn zeer koude plekken die altijd in de schaduw liggen. Er moeten foto’s worden gemaakt en inzichten worden gedaan over bevingen, mineralen en stoffen.
Japan heeft minder geluk met zijn maanplannen: de eerste commerciële maanmissie vond eerder dit jaar plaats en is helaas jammerlijk mislukt. De mensen op de grond hebben het contact verloren met de maanlander. Hakuto-R was de missie en die werd uitgevoerd door ruimtebedrijf ispace. Waarschijnlijk heeft de lander een noodlanding gemaakt op de maan, in de krater Atlas, maar zeker is het niet. Ach, de Japanners hebben niks om zich over te schamen, ook de Indiërs hebben eerdere pogingen zien mislukken.
China dan? Dat wil graag voor het jaar 2030 taikonauten op de maan zetten (dat zijn Chinese astronauten). Het is echter ondertussen ook druk doende met het ruimtestation Tiangong, dus het wordt waarschijnlijk even kijken of die maanmissie kan plaatsvinden, of dat het beter is om de focus te houden op het ruimtestation, dat vrij indrukwekkend moet zijn. China is echter heel serieus over de maan. Er is stiekem zelfs weer een soort maanrace bezig, zoals vroeger tussen de Amerikanen en de Russen. China en de Verenigde Staten willen namelijk allebei een permanente basis op de maan zetten, waar ook daadwerkelijk mensen wonen en werken.
Maar hoe zit het dan met Rusland? Ooit een grootheid op het gebied van ruimtevaart, maar nu is het wat stiller geworden. Er zijn wel kosmonauten (Russische astronauten) die bijvoorbeeld op het ISS werken, maar verder is Rusland vrij rustig qua ruimteplannen. Tenminste, tot op heden. Nu heeft het na vijftig jaar weer een lander naar de maan gestuurd. Luna25 is succesvol gelanceerd en die heeft aan boord een maanlander die maandag (what’s in a name) op de witte bol in de lucht moet gaan landen. Ook die gaat naar de zuidpool van de maan, iets boven de Boguslavsky-krater. Enerzijds om polair regoliet te bestuderen en anderzijds om plasma en stof te bekijken, dus dat heeft zeker wel wat raakvlakken met de Indiase missie.
Aan de andere kant is er op die polen nog heel veel te ontdekken: we zijn eigenlijk nooit echt op die maanpolen geweest, terwijl dat waarschijnlijk wel is waar het waterijs zich bevindt. Waterijs zou veelbetekenend zijn: niet zozeer qua leven, maar qua bron van zuurstof of drinkwater en misschien zelfs aandrijving van rakketten. Maar Rusland zou Rusland niet zijn als het niet meedeed met de maanwedloop: ook dat land wil een basis bouwen op de maan.
